سبک زندگی با رویکرد دین و معنویت و مقایسه ی آن با نظریه های مرتبط در حوزه ی علوم اجتماعی

سبک زندگی مفهومی است که منعکس کننده‌ی طیف کاملی از ارزش‌ها، عقاید و فعالیت‌های اجتماعی است. این مفهوم، شیوه‌ی نسبتاً ثابت افراد، گروه‌ها و جوامع برای پیگیری اهداف زندگی و حل مشکلات زندگی آن‌هاست. پرداختن به این اصطلاح با رویکرد دینی، به تازگی و به ویژه پس از تاکید مقام معظم رهبری رایج شده و از پیشینه‌ی مطالعاتی کهنی برخوردار نیست. در نوشتار حاضر با روش توصیفی–تحلیلی از طریق مطالعات کتابخانه‌ای با تکیه بر آیات و روایات نشان می‌دهد که گرایش به معنویت که یک حقیقت ثابت و پایدار است، در طول تاریخ به زندگی انسان‌ها جهت داده و ایمان به عنوان یک اصلی می‌باشد که براساس آن، سبک زندگی انتخاب می‌شود. این نوع سبک زندگی، ریشه در شکوفایی ارزش‌های عقلی و فطری داشته، در حیات عقلانی تجلی می‌یابد و ضمن ایجاد روابط پایدار میان افراد خانواده و یکسان‌سازی رویه‌ها در جامعه، نقش بسزایی در تزکیه‌ی روانی، پرورش صفات کمالی، نیل به سعادت و رشد ارزش‌های انسانی دارد. برخلاف دیدگاه اندیشمندان غربی که در آن مفهوم سبک زندگی به طور کلی بر مادی‌گرایی استوار بوده وعناصری همچون الگوهای مصرف، نوع لباس، نحوه صحبت، نگرش ها، اشیاء هنری، مواد خواندنی، آلات موسیقی، تفریحی و ورزشی و... را شامل می‌شود. در نهایت به این نتیجه می‌رسد که اسلام با احکام جاودانه خود، سبکی آرمانی و در عین حال، واقع گرایانه را پیشنهاد نموده است که مبتنی بر نگرشی متعالی به هستی و انسان است و آدمی را موجودی مسئول و مختار می داند که سرنوشت او به دست خودش رقم می خورد. در این سبک زندگی، غایت آموزه های دینی رهایی از سبک زندگی غیر اسلامی و رسیدن به حیات طیبه می باشد که ایمان و عمل صالح، از جمله ملاک و معیار اساسی سبک زندگی اسلامی و دستیابی به حیات طیبه است.