تاثیر رژیم های آبیاری و تغذیه محلول پاشی بر تشکیل گل کامل و افزایش بهره وری آب زیتون

در مناطق خشک و نیمه خشک و همچنین نیمه گرمسیری، کمبود آب یک پدیده طبیعی است و به طور جدی پتانسیل کشاورزی را محدود می کند. زیتون درختی مقاوم در برابر خشکسالی است و به دلیل محدودیت منابع آبی، آبیاری آن در این مناطق معمولاً با یک رژیم کم آبیاری مداوم (60 درصد نیاز آبی) در طول فصل رشد انجام می شود. در میان ارقام مختلف زیتون در این مناطق، زیتون رقم شنگه به دلیل افزایش گل های ناقص دارای عملکرد ضعیف می باشد. در این آزمایش، تاثیر رژیم کم آبیاری تنظیم شده و تغذیه محلول پاشی با نیتروژن، کلسیم، روی و بور در گل آغازی و گل انگیزی و نیز افزایش گلهای کامل درختان زیتون شنگه بررسی شد. دو فاکتور آزمایش شامل: رژیم های کم آبیاری مداوم با 60 درصد نیاز آبی (i60، شاهد)؛ رژیم کم آبیاری مداوم با 60 درصد نیاز آبی + افزایش آبیاری به میزان 75 درصد نیاز آبی در زمان گل انگیزی (i60 + i75init)؛ رژیم کم آبیاری مداوم با 60 درصد نیاز آبی + افزایش آبیاری به 75 درصد نیاز آبی در زمان گل آغازی (i60 + i75ind)؛ رژیم کم آبیاری مداوم با 60 درصد نیاز آبی + افزایش آبیاری به 75 درصد نیاز آبی در هر دو زمان (i60 + i75ind + i75init )؛ و فاکتور تغذیه محلول پاشی شامل: بدون تیمار (شاهد) و تغذیه محلول پاشی دو درصد کود اوره، 2دو درصد کلات کلسیم ca-edta (5/9 درصد کلسیم)، 2/0 درصد کلات روی zn-edta و 2/0 درصد اسید بوریک، در هنگام گل انگیزی (fninit) و گل آغازی (fnind) و در هر دو زمان گل انگیزی و گل آغازی (fninit + fnind). نتایج نشان داد که افزایش آب آبیاری به 75 درصد نیاز آبی در هنگام گل انگیزی همراه با تغذیه محلول پاشی در هر دو زمان گل انگیزی و گل آغازی بیشترین تاثیر را در افزایش تشکیل گل های کامل با تخمدان حاوی 4-3 تخمک کامل داشت. این تیمار بیشترین بهره وری مصرف آب و محتوای روغن میوه را داشت. این استراتژی کم آبیاری را می توان برای باغ های زیتون در مناطق خشک و نیمه خشک و نیمه گرمسیری با مشکلات رشد و نمو جوانه های توصیه نمود.