بررسی تاثیر شوری در برنامه ریزی آبیاری گندم با استفاده از شاخص Cwsi و Wdi (مطالعه موردی ایرانشهر)

وجود املاح در آب آبیاری و تبخیر و تعرق زیاد در شرایط اقلیمی سیستان و بلوچستان باعث تجمع نمک در خاک و در نتیجه کاهش پتانسیل اسمزی و افزایش نیروی اسمزی خاک می شود. با خشک شدن خاک قبل از آبیاری، نیروی مکش خاک نیز افزایش پیدا می کند و گیاه برای جذب آب از خاک باید بر این نیروهای بازدارنده غلبه کند، لذا برنامه ریزی آبیاری با آب شور متفاوت از برنامه ریزی آبیاری با آب معمولی است. یکی از راههای برنامه ریزی آبیاری گیاهان زراعی استفاده از شاخص های تنش آبی گیاه (cwsi) ایدسو و شاخص کمبود آب (wdi) موران می باشد. بر این اساس به منظور بررسی تاثیر شوری بر شاخص های cwsi و wdi و در نتیجه برنامه ریزی آبیاری گیاه گندم، آزمایشی با 3 تیمار شوری آب آبیاری موجود در منطقه ایرانشهر استان سیستان و بلوچستان در سال زراعی 98-99 انجام شد. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار و در تیمارهای (1) آبیاری با آب با شوری 7/0، (2) آبیاری با آب با شوری 5/2 و (3) آبیاری با آب با شوری 2/5 دسی زیمنس بر متر اجرا شد. نتایج نشان داد که اولا شوری آب آبیاری با شوری 7/0 و 5/2 دسی-زیمنس برمتراختلاف معنی داری از نظر عملکرد و کارایی مصرف آب نداشتند اما کاربرد آب با شوری 2/5 باعث کاهش معنی دار عملکرد و هم در کارایی مصرف آب تاثیر معنی دار در سطح 1% داشت و باعث کاهش آنها شد. ثالثا میانگین شاخص cwsi و wdi بهینه در تیمار اول (غیرشور) به ترتیب 39/0و 38/0 و در تیمار خیلی شور به ترتیب 33/0 و 32/0 بدست آمد و نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری دور آبیاری کاهش می یابد.