مقاومت فروروی خاک در اراضی بیابانی و کشاورزی (گندم و پسته) مرکز ایران

مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر کشاورزی در اراضی بیابانی بر مقاومت فروروی و برخی خصوصیات فیزیکی خاک در منطقه ابرکوه (استان یزد) انجام شد. بدین منظور، اراضی بیابانی ‌و کشاورزی حاشیه آن (گندم و پسته) مورد آزمون قرار گرفت. مقاومت فروروی در زمان نمونه‌برداری با استفاده از فروسنج دستی تعیین گردید و نمونه‌های خاک از عمق 0–20 سانتی‌متری برداشته شدند. برخی از خصوصیات خاک به همراه پایداری ساختمان آن در آزمایشگاه اندازه‌گیری گردید. نتایج نشان داد که زیر کشت‌بردن اراضی بیابانی باعث کاهش معنی‌دار شوری و سنگریزه خاک گردید ولی مقادیر کربن آلی را افزایش داد. مقاومت فروروی در خاک‌های بیابانی (91 کیلوپاسکال) به صورت معنی‌داری کمتر از خاک‌های تحت کشت‌ پسته (338 کیلوپاسکال) و گندم (375 کیلوپاسکال) بود. همچنین پایداری خاک‌دانه خشک در اراضی بیابانی (49%) به طور معنی‌داری نسبت به خاک‌های کشاورزی کمتر بود. پایداری خاک‌دانه خشک تحت کشت گندم (80%) به صورت معنی‌داری بیشتر از خاک تحت کشت پسته (69%) بود. از آنجایی که سطح وسیعی از مرکز ایران را اراضی بیابانی با شوری بالا، حاصلخیزی کم و بدون ساختمان تشکیل می‌دهد، هرگونه فعالیتی که این خصوصیات را بهبود ببخشد می‌تواند به بهبود پایداری ساختمان خاک کمک کند.