رویکرد مهار فرسایش بادی در دالانهای فرسایشی دشت سیستان

چالش آب و فرسایش بادی همواره در دشت سیستان دو موضوع اساسی است. بیش از نیم قرن است که پژوهشها و برنامه های اجرایی تثبیت خاک و کنترل ماسه های روان در این منطقه انجام شده است ولی هنوز چالش گرد وغبار و ماسه های روان موجب ایجاد مشکلات اقتصادی و اجتماعی متعددی می شود. محاسبه انرژی بادهای فرساینده براساس قابلیت حمل ماسه با استفاده از روش فرابیرگر-دین نشان داد که بادهای فرساینده دارای انرژی بسیار زیاد بر اساس قابلیت حمل ماسه زیاد (dp=2513 v.u) در ایستگاه زابل و زهک می باشند. از آنجاییکه رابطه بین نیروی باد و پوشش گیاهی از مدل هیستروزیس تبعیت می کند نگهداری رسوبات بادی توسط پوشش گیاهی در انرژیهای بالای باد امکانپذیر نبوده و یا به سختی صورت می گیرد. در واقع پوشش گیاهی تا یک آستانه نیروی باد توان نگهداری ماسه را دارد. براین اساس، موفقیت تثبیت و نگهداری رسوبات بادی در در داخل چهار دالان فرسایشی قرقری-پوزک، نیاتک، جزینک و تاسوکی-ریگ چاه امکانپذیر نیست و نباید هزینه ایی در این رابطه صورت گیرد. همچنین توسعه اراضی کشاورزی گروههای هم آب، ساختارهای زیربنایی و کانونهای جمعیتی در داخل دالانهای فرسایشی نبایستی صورت گیرد و یا از آن باید خارج شود. رویکرد تثبیت بایستی در دشت سیستان بایستی محدود به بستر هامونهای سیستان و بر روی خاکهای حساس تمرکز یابد.