نقش طراحی فضا در بهبود فرآیند درمانی بیماران اوتیسم

هدف از این تحقیق تحلیل میزان تاثیر گذاری طراحی فضای مراکز آموزشی برای بهبود کودکان اوتیسم است. اختلال طیف اوتیسم، گروهی از اختلالات پیچیده عصبی است که نشانه های این بیماری در تعامل و ارتباطات اجتماعی و با تکرارهای غیر معمول و رفتارهای کلیشه ای مشخص می شود. با توجه به رشد و افزایش تعداد این کودکان در جامعه یک موضوع قابل توجه و مهمی که طراحان و معماران میتوانند با قرار دادن این فرضیه که فضا و محیط میتواند در درمان کودکان اوتیسمی تاثیر داشته باشد را در نظر بگیرند و فضایی را طراحی بکنند که باعث شود کودک یک تجربه جدید در محیط داشته باشد تا آنها بتوانند راحتتر و با عزت نفس بیشتر وارد اجتماع شوند. در حالی که بسیاری از کودکان ظرفیت یادگیری در یک فضای معمولی را ندارند و نیاز به یک محیط خاص و ویژه دارند. یافته های اصلی این پژوهش داشتن محیطی ویژه و خاص برای بسیاری از کودکانی که قادر به یادگیری در محیطهای معمولی نیستند. مورد بررسی قرار گرفته است. روش پژوهش براساس شناخت موضوع با بررسی تطبیقی منابع موجود، کشف الگوهای مناسب فضایی، کشف ارتباط مباحث آموزشی درمانی کودکان اوتیسمی است. براساس نتایج بدست آمده بیشترین مواردی که در یک محیط آموزشی درمانی میتواند برروی درمان کودکان اوتیسمی تاثیر داشته باشد آکوستیک، نور، رنگ، بافت است.