اثربخشی رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری و طلاق عاطفی زوجین در شهر اصفهان

هدف پژوهش بررسی اثر بخشی رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری و طلاق عاطفی زوجین شهر اصفهان بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مداخله در بحران شهر اصفهان در سال 1399 می باشد. به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. به این صورت که 60 نفر از زوجین که به مراکز مداخله در بحران شهر اصفهان طی دوماه (دی و بهمن) مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی انتخاب شد و پرسشنامه پرسشنامه طلاق عاطفی جان گاتمن ( 2008 ) و تاب آوری کانر ودیویدسون (2003)روی زوجین در شهر اصفهان که برای شرکت در جلسات آموزش گروهی به رویکردشناختی رفتاری اعلام آمادگی کرده اند، اجرا شد که 40 نفر از زوجین که در پرسشنامه طلاق عاطفی بالاتر و تاب آوری نمره کمتری داشتند به عنوان حجم نمونه انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه آزماش و کنترل (20 نفر در گروه آزمایش و 20 نفر در گروه کنترل) گمارده شدند. سپس گروه آزمایش به مدت 9 جلسه، 5/1 ساعته، بصورت آنلاین تحت آموزش گروهی به رویکردشناختی رفتاری قرار گرفت و گروه کنترل درمانی دریافت نکرد و یک هفته بعد از اتمام جلسات درمان از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و پرسشنامه ها روی آنان اجرا شد و داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس چند متغیره (مانکوا) تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری زوجین تاثیر معنادار دارد. رویکرد شناختی رفتاری بر طلاق عاطفی زوجین تاثیر معنادار دارد.