رونشناسی زبان ادبی در آثار شاعران ایرانی

اصولاً آنچه که در عمق یک پدیدۀ ادبی می توان دید، بازتاب نقاط سپید و سیاه برآمده از برداشتگاه زندگی شخصی و روانی شاعر است که از رویدادها و اتفاقات روزگار وی نشات می گیرد و مجموعه ای هماهنگ و دلکش از زندگی و رنگ و صورت اوست. مجموعۀ عوامل درونی و بیرونی که هر دم و باز دم ضرب آهنگ تفکرات خالق اثر را باز می تاباند، که برگرفته از تفکراتذهن شاعر است که هر دو را می توان دو روی یک سکه قلمداد نمود. بر پایۀ این گفتار، زبانشناسان بر این باورند که زبان تحت تاثیر عوامل درونی و بیرونی تاثیر گذار در فرد قابلیت تغییر و تحول می باشد؛ به نحوی که ترس، هیجان، خشم و عوامل اجتماعی، می تواند باعث تغییر در گفتار فرد گردد و یا حتی الامکان به صورت رمز در فضای سوررئالیسم حاکم در نوشتههای وی نمود یابد؛ همچنین این عوامل گاهی آنقدر ملموس است که تا آخر عمر، به قول چامسکی به صورت لکنت های زبانی، کشیدگی های صوتی و گاهًا دشواری تلفظ بروز می کند. به همین خاطر امکان ادارۀ مدیریت ذهن و زبان فرد سلب می گردد و در گفتار و کردار و رفتارشان بروز می کند.