عزلت وخلوت در نگاه عارفان

عزلت وخلوت یکی از آداب سلوک است. در تاریخ تصوف، اهل معرفت به علت و ضرورت انجام آن، فایده ها وضررهایش، آداب و انجام و ترک آن توصیه های فراوانی داشتند. افراط در رعایت این مسئله سبب بهره گیری آنان از برخی آیات و روایات هم شده است. آن چه از متون عرفانی به جای مانده از قرون اولیه تا هفتم می توان فهمید، توصیه به عزلت وخلوت در مقطعی از عمر و یا در فاصله های زمانی مشخص با رعایت نکات و دستورالعمل های ویژه، به جهت خودسازی، با الهام از آیات و روایات وجود داشته است. اما اختلاف نظرهایی هم در طول مدت و چگونگی انجام آن بین اهل معرفت، قابل مشاهده است. در این مقاله سعی شده بایک نگاه تحلیلی ضمن توصیف گفته ها و رفتارهای اهل طریقت، تفاوت هایی که دردیدگاه آنان وجود دارد مطرح شده و با نظردین اسلام مقایسه گردد.