بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر باور‌های ارتباطی پدران دارای فرزند معلول ذهنی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمانی شناختی رفتاری بر باورهای ارتباطی پدران دارای فرزند معلول ذهنی بود. روش تحقیق حاضر شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است که به منظور بررسی درمان شناختی رفتاری بر باورهای ارتباطی پدران دارای فرزند معلول ذهنی اجرا گردید. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه پدران دارای فرزند معلول مراجعه کننده به بهزیستی شهر مشهد در بازه زمانی ابتدای تیر ماه 1399 لغایت انتهای تیر ماه 1399 بود. با توجه به جامعه آماری، در این پژوهش از نمونه گیری در دسترس استفاده شد که با توجه به معیارهای ورود و خروج تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی، 15 نفر در گروه کنترل و 15 نفر در گروه آزمایش قرار گرفتند و اثربخشی درمان شناختی – رفتاری بر گروه آزمایش اجرا گردید. ابزار جمع آوری داده ها عبارت بود از؛ باورهای ارتباطی(rbi). پس از اجرای درمانی شناختی رفتاری، داده‌های جمع آوری شده در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تفاوت بین متغیر باورهای ارتباطی، در گروه‌های آزمایش و کنترل وجود دارد. به عبارتی درمانی شناختی رفتاری بر متغیر باورهای ارتباطی تاثیر مثبت معنی دار دارد. در نهایت یافته‌های پژوهش نشان داد درمانی شناختی رفتاری باعث بهبود باورهای ارتباطی در پدران دارای فرزند معلول ذهنی شد.