مروری بر کاربرد میراگرها در کنترل سازه‌ها

میرایی، خاصیت ذاتی یک جسم می‌باشد که در هر سیستم درحال نوسان با جذب انرژی لرزه‌ای آن سیستم و تبدیل آن به‌شکل دیگر از انرژی، باعث کاهش دامنه ارتعاش می‌گردد. باتوجه به ‌اینکه مقدار میرایی در سازه‌های مرسوم بسیار اندک می‌باشد و اتلاف انرژی با ایجاد مفاصل پلاستیک در سیستم بابر جانبی صورت می‌گیرد، این امر محققین را بر آن داشت ابزار و تجهیزاتی را ابداع نمایند که به‌واسطه خصوصیات مکانیکی آنها، با افزایش میرایی، ارتعاشات در سازه کاهش یابد. در سیستم‌های نوین، میراگرها ابزار کنترلی می‌باشند که با افزودن آنها به سازه می‌توان خاصیت میرایی را با ‌شدت بیشتری افزایش داده و سبب کاهش بازتاب سازه در یک ارتعاش آزاد گردید و بدین طریق، از تخریب سازه جلوگیری نمود. این ابزار کنترلی با استفاده از روش‌های مختلف، انرژی ورودی را به‌ تنهایی جذب و مستهلک نموده و با جاری شدن خود، پیش از تسلیم سایر اعضای اصلی در سازه شرایط ایمن و پایداری نسبت به سازه‌های فاقد ابزار کنترلی فراهم می‌آورند. از آنجایی که به‌کارگیری این ابزار باید براساس ضوابط آیین‌نامه و ارزیابی دقیق باشد، به همین دلیل لازم است با توجه به رفتار مورد انتظار این ابزار و نیاز سازه‌ای (طراحی یا بهسازی)، مناسب‌ترین و دقیق‌ترین روش تحلیل‌ غیرخطی که معمولاً به صورت تاریخچه زمانی است، جهت ارزیابی عملکرد و دریافت پاسخ لرزه‌ای مطلوب در سازه انجام شود. مطالعات نشان می‌دهد استفاده از میراگرها و سایر ابزار کنترلی در سازه سبب دستیابی به سطح عملکرد بهتر و ایمنی بیشتر می‌گردد. از لحاظ کارایی و مکانیزم عملکرد، بهره‌گیری از میراگرهای غیرفعال به‌ویژه میراگر‌های اصطکاکی بدلیل اینکه فاقد تکنولوژی پیچیده می‌باشند، می‌تواند به‌عنوان کاربردی‌ترین ابزار معرفی گردد.