بررسی مشخصات مکانیکی و رئولوژیکی ملات خودتراکم ژئوپلیمری بر پایه سرباره حاوی میکروسیلیس

بتن خودتراکم به عنوان بتنی که نیاز به تراکم ندارد و تحت اثر وزن خود جریان می یابد و استفاده از آن به ویژه در شرایطی که با تراکم شدید آرماتور در قالب مواجه هستیم به عنوان گزینه ای مناسب پیش روی طراحان و مهندسین قرار دارد. استفاده از این نوع بتن از اواخر دهه 80 میلادی در کشور ژاپن آغاز شد و سپس در کشورهای دیگر گسترش یافت. از سوی دیگر نگرانی های کشورها و دولت ها در رابطه با عوامل موثر بر گرمایش جهانی محققین حوزه تکنولوژی بتن را بر آن داشت تا به فکر تولید بتنی با حداقل سیمان مصرفی بیفتند. بتن ژئوپلیمری به عنوان بتنی که در ساختار آن می توان از سیمان استفاده نکرد توسط محققین در سال-های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. در این پژوهش با هدف بررسی اثر میکروسیلیس بر خواص مکانیکی، رئولوژی و جذب آب ملات خودتراکم ژئوپلیمری بر پایه سرباره، آزمایش هایی انجام شده است. در مجموع در این پژوهش 14 طرح مختلف ساخته شده است. میکروسیلیس با درصد های وزنی 5%، 10%، 15%، 20%، 25% و 30% به عنوان جایگزین بخشی از سرباره مورد استفاده قرار گرفته است. آزمایش های مقاومت فشاری، خمشی، کششی و جذب آب نهایی برای تمامی نمونه ها انجام شده است. نتایج آزمایش-های رئولوژی نشان می دهد افزودن میکروسیلیس به طرح ملات خودتراکم ژئوپلیمری ابتدا باعث افزایش کارایی و روانی و سپس با افزایش مجدد باعث کاهش کارایی خواهد شد. همچنین نتایج مربوط به بررسی خواص مکانیکی نشان می دهد استفاده از درصد بهینه میکروسیلیس در مخلوط بتنی اثر مطلوبی بر بهبود مشخصات مکانیکی دارد. بررسی نتایج مربوط به آزمایش جذب آب نهایی نشان می دهد حضور میکروسیلیس در طرح اختلاط ملات خودتراکم ژئوپلیمری باعث کاهش چشمگیر در میزان جذب آب نهایی می شود.