نقش اثر متقابل انسان و محیط بر یکدیگر در دراز مدت (دانش روان-شناسی محیطی) در ارتقاء کیفیت فضاهای باز شهری

با پیدایش جنگ های بیولوژیکی و زیستی بر جای جنگ ها با صلاح های گرم بشر با شیوه زندگی جدیدی با نام قرنطینه و فاصله اجتماعی و سایر مشکلات آشنا شد. همه اندیشمندان بر این باورند که دنیای پس از کرونا با دنیای قبل از کرونا بسیار متفاوت خواهد بود. لذا چالش اصلی جوامع انسانی، معماری و شهرسازی در حال حاضر و در آینده نزدیک، ارائه روش هایی برای طراحی فضاهای شهری جدید جهت زندگی سالم و پیشگیری از بیماری های فیزیکی و روانی و فاصله اجتماعی است، که جایگزین طراحی های تک بعدیی که صرفاً جنبه کمی، اقتصادی و بی کیفیتی اغلب فضاهای معماری توجه می گردید شده است. به عبارتی شهر به عنوان یک سیستم پیچیده و آشوبی عمل می کند که با ورود به بی نظمی، در تلاش برای دستیابی به نظم جدیدی است. در این تاثیر و تاثر انتظار تحقق اهداف می رود که فضای شهری به شیوه نسبتاً متفاوتی باز تولید شود و در این باز تولید، روابط بین مراکز فعالیت، سکونت و فضا دچار تحول شده، الگو و رفتار جدیدی را پی ریزی کند که خود می تواند فضای معماری و شهرسازی جدیدی متناسب با کرونا ویروس و شیوه زندگی جدید همواره تحت تاثیر رفتارها و شیوه زندگی انسان ها را باز تولید کند. از اینرو هدف این مطالعه، کشف آثار احتمالی بحران ناشی از کرونا در فضای شهری و منطقه ای و هم افزایی این تاثیر و تاثر با الگوی روابط و رفتار انسان و علم روان شناسی محیطی در فضاست، در پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی به شناسایی فاکتورهای تاثیرگذار ادراک از محیط و نیازهای انسانی به عبارتی عوامل انسانی در امر روان شناسی محیطی پرداخته شده و نهایتاً راهکارهایی جهت ارتقاء کیفیت فضاهای معماری با توجه به اثر متقابل انسان و محیط بر یکدیگر ارائه شده است.