بررسی سیستم‏های کشت و خاکورزی در حفاظت از محیط زیست و تطبیق آن با آموزه های قرآن کریم

محیط زیست و آنچه در آن است از مصادیق نعمت های الهی برای بشر است. خداوند نعمت را در اختیار انسان قرار داده است تا شکرگزار باشد یعنی از آن به نحو مطلوب استفاده نماید و در صورتی که از آن به نحو مطلوب استفاده نماید زیادت نعمت به شکل تداوم آن نعمت یا اختصاص نعمت دیگر به عنوان پاداش عملکرد صحیح در بهره وری از نعمت، بهره مند می گردد. (لَئِن شَکَرتُم لازِیدَنَّکُم) ولی اگر با بهره برداری خود، طبیعت و محیط زیست را آلوده و تخریب نماید، او نسبت به نعمت بزرگ طبیعت کفر ورزیده و مستحق عقاب دنیوی، محروم از این نعمت و موهبت الهی می شود.از سوی دیگر بخش کشاورزی اگرچه در قرن بیستم میلادی علی رغم رشد روزافزون تقاضا برای مواد غذایی توانست بصورت موفق عمل کند، لیکن، در قرن بیست و یکم، نظام تولید غذا توسط همان سازه هایی که در قرن پیش به عنوان اهرم های پیشرفت به حساب می آمدند، در حال گسستگی است و هر دین پژوه را به مطالعه عمیق متون دینی، جهت دریافت موضع دین در این زمینه فرا می خواند. رشد بی سابقه ی قیمت محصولات غذایی، افزایش بی رویه ی مصرف سوخت های فسیلی در کشاورزی و افزایش آلودگی های زیست محیطی از تبعات ناپایداری در تولید محصولات کشاورزی است. در مقاله پیش رو به بررسی راههای کاهش آلودگی محیط زیست برای مطابقت با توصیه های آسمانی جهت حفظ محیط زیست از طریق سیستمهای کشت و خاکورزی پرداخته شده است.