the analysis and evaluation of allāma ṭabāṭabā’ī about ṭīnat teaching

One of the shī‘a teachings discussed in the twelver shī‘a narrations and the qur’ānic commentaries is ṭīnat (nature). this teaching suggests the difference of the humans in creation and discusses the ties of faith and disbelief with the human’s ṭīnat. at the first glance, this teaching is about the inherent human blissfulness and wretchedness as well as the rejection of his freedom in bringing about his own destiny (and so suggests a type of predestination). many twelver shī‘a narration transmitters and exegetes have explicated the contents of these narrations and have tried to solve their problems. the question examined in this study regards the solution of allāma ṭabāṭabā’ī for the problems of ṭīnat narrations and its evaluation. in his tafsīr al-mīzān, allāma ṭabāṭabā’ī presents a comprehensive plan based on the principles of ṣadrian theosophy to provide a content analysis of this teaching. taking ṭīnat as a worldly matter that makes the human body, which in turn bases the human soul, he deems the effect of ṭīnat on the human blissfulness and wretchedness at an essential requirement level and does not deem it as requiring predestination. we will ultimately show that allāma ṭabāṭabā’ī’s analysis is mostly a philosophical one, which is not so congruent with the semantic network of the narrations related to ṭīnat.

تحلیل و ارزیابی دیدگاه علامه طباطبایی دربارۀ آموزۀ طینت

دستاوردهای معاصر علم زبان‌شناسی بیانگر این است که زبان علاوه بر انتقال مضامین ارجاعی، منعکس‌کنندۀ مضامین شناختی و القاگر مضامین ذهنی است. براین‌اساس معناشناسان شناختی مطالعاتی را در این زمینه به انجام رسانده و نظریاتی را ارائه داده‌اند که در این راستا می‌توان به نظریۀ استعاره‌های مفهومی جورج لیکاف و مارک جانسون اشاره کرد. پژوهش حاضر بر آن است تا مفهوم‌سازی‌های صورت گرفته در مورد مفاهیم انتزاعیِ موجود در سورۀ مبارکۀ توبه را بر اساس ظرف و مظروف -که یکی از حوزه‌های مبدا استعاره‌های مفهومیِ هستی‌شناختی(وجودی) به‌شمار می‌آید- از دریچۀ منهج توصیفی – تحلیلی بررسی نماید. در این پژوهش سعی شده از دریچة نظریۀ استعاره‌های مفهومی به این پرسش پاسخ داده شود که هرکدام از مفاهیم انتزاعِ موجود در آیات سورۀ مبارکۀ توبه بر اساس چه ارتباط و مبنایی در قالب ظرف یا مظروف که می‌تواند یک شیء یا ماده باشد، تصویرسازی یا مفهوم‌سازی شده‌اند.