the status of criticizing the chain of transmission and text of the narrations on the qur’ān inward: the case study of the narrations related to the seventh verse of the chambers chapter

Related to the seventh verse of the chambers chapter, there is a narration received from two transmission paths, one by kulaynī in the book al-kāfī and the other one in the commentary attributed to ‘alī b. ibrāhīm qumī. in this narration, the word “faith” is introduced as imām ‘alī (a), and the words unbelief, wickedness, and rebellion are claimed to be the three first caliphs. suchlike narrations that regard the inward and esoteric meanings of the qur’ānic verses need to be treated very carefully so that no incorrect narration is attributed to the infallibles (a) or no narration certainly issued by an infallible (a) is discarded due to the lack of the necessary attention and investigation. therefore, in this article we aim at showing that along the textual criticism, the criticism of the chain of transmission of suchlike narrations can be effective in identifying the sound narrations from the unsound ones. thus, after determining the chain of transmission of the narration, we have explored the transmitters of the chain of transmission, and have shown that the chain of transmission of this narration is weak due to the existence of some famous extremists in it. then, the content and implication of the narration is examined using the content analysis criteria, and it is found that the content of this narration seriously contradicts the content of some other narrations and the practice of ahl al-bayt (a).

جایگاه نقد سندی و متنی روایات بطن قرآن (موردکاوی روایات ذیل آیۀ هفت سورۀ حجرات)

ذیل آیۀ هفتم سورۀ حجرات، روایتی به دو طریق وجود دارد که یکی را کُلَیْنی در کتاب الْکافی آورده و دیگری در تفسیر منسوب به عَلی‌بْن اِبْراهیم قُمی ذکر شده است. در این تفسیر، مقصود از کلمۀ «ایمان» در آیۀ مزبور، حضرت عَلی (ع) و مقصود از «کفر»، «فسوق» و «عصیان»، خلفا دانسته شده است. چون در برخورد با این‌گونه روایات که ناظر به معانی بطنی و تأویلی آیات قرآن هستند، باید با احتیاط بیش­تری برخورد کرد تا مبادا روایت نادرستی به معصومان (ع) نسبت داده شود یا روایتی که به‌طور یقینی از معصوم (ع) صادر شده است، از روی بی‌دقتی و عدم تحقیق و تفحص لازم طرد شود، در این مقاله در صددیم نشان دهیم که علاوه بر نقد متنی، شاید نقد سندی این‌گونه روایات نیز در تشخیص روایات صحیح از غیر آن کارساز باشد. از این ‌رو، پژوهش حاضر، پس از مشخص کردن استنادات روایت، به کاوش در رجال سندها پرداخته و نشان داده که سند این روایت به‌دلیل وجود برخی غالیان مشهور در آن ضعیف است. سپس محتوا و دلالت روایت، با بهره‌گیری از معیارهای نقد محتوایی، بررسی و مشخص شده که از حیث محتوا نیز این روایت در چالش جدی با برخی از دیگر روایات و سیرۀ عملی اهل­بیت (ع) است.