an examination of the semantic range of the verse “speak fair to the people” via a jurisprudential approach from the shī‘a and sunnī exegetes’ viewpoints

Ethics is the basis of social relations, in a way that when it is absent, the society gets afflicted with spiritual and psychological breaches and downfalls. we cannot separate jurisprudence from ethics. the judicial decree is the legislation by god to regulate the human life, including his acts and essence as well as the other things and matters in his life. the ethical issues are bound to the judicial decree and have jurisprudential burden. god has emphasized amiability in the verses of the noble qur’ān in various ways. using imperative structure, he has put it at the same level as important issues such as the prohibition of worshipping non-god, benevolence toward parents, saying prayers, and paying alms tax. one of the important points in ethical issues is specifying if an act is obligatory, recommended, prohibited, or detestable. this article aims at extracting the judicial decree of the obligation of amiability with others using jurisprudential criteria such as the refinement of the basis of the ruling, the annulment of ineffective attributes, and analogy, as well as the shī‘a and sunnī narrations and commentaries.

گسترۀ معنایی آیۀ «با مردم به نیکی سخن بگویید» با رویکردی فقهی از منظر مفسران فریقین

اخلاق بسترساز روابط اجتماعی است، به ‌نحوی که در نبود آن جامعه دچار گسست و شکست روحی و روانی می‌شود. بین فقه و اخلاق نمی‌توان جدایی قائل شد. حکم شرعی، تشریعی است از جانب خداوند برای تنظیم زندگی انسان اعم از این که به افعال، ذات، اشیا و سایر امور زندگی انسان تعلق بگیرد. موضوعات اخلاقی نیز متعلق حکم شرعی قرار می­گیرد و دارای بار فقهی است. خداوند به ویژگی خوش‌اخلاقی در آیات قرآن کریم به شیوه‌های مختلف تأکید کرده و آن را با خطاب دستوری، هم­ردیف مسائل مهمی هم­چون عدم­پرستش غیرخدا، نیکی به پدر و مادر، اقامۀ نماز و دادن زکات قرار داده است. نکتۀ دارای اهمیت در موضوعات اخلاقی، منقح کردن آن است؛ به این معنا که مشخص شود از کدام قسم از اقسام چهارگانۀ واجب، مستحب، حرام یا مکروه محسوب می‌شود. در این جستار، برآنیم تا حکم فقهی وجوب خوش‌خلقی با دیگران را با استفاده از ملاکات احکامی هم­چون: تنقیح مناط، الغای خصوصیت و قیاس و هم­چنین بر اساس روایات و تفاسیر فریقین استخراج کنیم.