criticism of montgomery watt, dermenghem, and sūrūsh’s opinions about the introversive revelation of the prophet of islam (s)

Revelation, “the divine message to the prophets in order to guide people,” is the base and pillar of divine religions and the most precious, heavenly gem in the lap of earth residents, and it has an unbreakable connection with the nature and destiny of humans. through the expansion of research studying islam in the west in recent centuries, the hypothesis wherein adoption of some qur’ānic contents from earlier religious and literary texts was an arena for the studies of orientalists. william montgomery watt and dermenghem can be deemed as those orientalists who have connected the common phenomenological view of the west about revelation to the theological view mostly originating from christian theology. elucidation of this issue is necessary so that the legitimacy of islam and qur’ānic revelation and its superiority over all divine religions could be proved. the article at hand is organized with using the descriptive-analytical method and a criticizing approach along with gathering and analyzing data. the findings of this study show that the western researchers and orientalists such as william montgomery and emile dermenghem have put forward their opinions based on some principles including the impact of the character of the prophet (s) on the form of revelation, fallibility of revelation and the prophet (s), the presence of the element of human in qur’ān, and so on; none of these is accepted by shī’a thinkers, and they are in contrast to the religious thoughts of islam. each of these principles is faced with serious criticisms including the infallibility of qur’ān; the harmony of religion with science in islam; the perfect character of the prophet (s) in receiving the revelation which matters, not his being a medium; lack of ambiguity and contradiction in qur’ānic revelation; and so on.

نقد آرای مونتگمری وات ، درمنگام و سروش درباره وحی انفسی پیامبر اسلام(ص)

وحی همان «پیام الهی به پیامبران برای هدایت مردم»، ‌پایه و قوام شرایع الهی و ارزنده­ترین گوهر آسمانی بر دامن زمینیان است و پیوندی ناگسستنی با سرشت و سرنوشت آدمی دارد. در سده­های اخیر، با گسترش موج اسلام­پژوهی در غرب، فرضیه اقتباس برخی از محتویات قرآن از متون دینی و ادبی گذشته نیز یکی از زمینه­های فعالیت خاورشناسان قرار گرفت. ویلیام مونتگمری وات و درمنگام را می‌توان از مستشرقانی دانست که دیدگاه پدیدارشناسانه رایج در مغرب­زمین نسبت به وحی را با دیدگاهی الهیاتی پیوند زده­اند که بیش­تر نیز برخاسته از الهیات مسیحی است. تبیین این مسأله، ضروری است تا حقانیت دین اسلام و  وحی قرآنی و برتری آن بر تمام ادیان الهی اثبات شود. مقاله پیش­ رو، با بهره جستن از شیوه توصیفی - تحلیلی و با رویکرد انتقادی همراه با گردآوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات سامان یافته است. یافته­های پژوهش نشان می­دهد که محققان غربی و خاورشناسان از جمله: ویلیام مونتگمری و امیل درمنگام، با تمسک به اصولی چون: تأثیر شخصیت پیامبر(ص) بر قالب وحی، خطاپذیریِ وحی و پیامبر و عنصر بشری در قرآن و ... را مطرح کرده‌اند که هیچ کدام از دانشمندان شیعه آن را نمی­پذیرند و با اندیشه‌های دینی اسلام در تضاد است. در هر یک از این اصول، با نقدهایی جدّی از جمله: مصونیت قرآن از خطا، سازگاری علم و دین در اسلام، و شخصیت کمال­یافته پیامبر(ص) در دریافت وحی موضوعیت دارد نه طریقیت، عدم ابهام و تناقض در وحی قرآنی و... مواجه است.