a critical study of muslim theologians’ justifications of adam’s sin

Most of the islamic theologians, particularly shiites, who believe in prophets’ infallibility assert that adam’s act in eating the forbidden fruit was not a sin. they have provided some justifications for adam’s act. the most significant justification is that god’s prohibition of eating the fruit was not obligatory but advisory. in another justification, muslim theologians attribute adam’s sin to his children and generation. other justifications belong to those theologians who accept that adam’s act was a sin done in disobedience to god’s necessary prohibition. they justify his act in these ways: 1) adam was misled by satan’s oath; 2) he committed the sin out of oblivion or mistake; 3) his sin took place in the heaven; 4) that was a minor sin; and 5) adam was not a prophet when he committed the sin. the current study aimed at analyzing these justifications. in conclusion, according to some evidence, it seems that god’s command to adam was not advisory. accordingly, adam’s sin was neither minor nor unintentional. the kind of command, advisory or necessary, or the place where sin was committed is not important. what matters is that adam disobeyed gods’ strict and direct command. since a prophet should obey all god’s commands, adam’s act was a sin.

مطالعة انتقادی از توجیهات متکلمان مسلمان دربارة گناه آدم

اغلب متکلمان اسلامی، به خصوص شیعی که باور به عصمت انبیا دارند، معتقدند که عمل آدم در خوردن میوة ممنوعه گناه نبود. آن­ها توجیهاتی درباره این عمل آدم توجیهاتی ذکر کرده­اند: 1. آدم تنها نهی ارشادی خدا را زیرپا گذاشت نه نهی مولوی او را؛ 2. مراد از گناه آدم در آیه، گناه فرزندان اوست نه خودش. برخی دیگر از متکلمان، ضمن پذیرش گناه بودن عمل آدم، در توجیه آن چنین راه‌کارهایی در پیش گرفته‌اند؛ 3. آدم وقتی مرتکب این عمل شد، نبی نبود؛ 4. آدم را شیطان فریب داد؛ 5. گناه او از روی فراموشی و خطا بود؛ 6. گناه او در بهشت بود؛ 7. گناه او گناه صغیره بود. به اعتقاد نگارنده این توجیهات موفق نیستند. در این مقاله اشکالات آن­ها بیان شده است. به نظر می‌رسد دستور خدا به آدم یک دستور مولوی بود نه ارشادی، و عمل او از روی سهو و نسیان نبود. مهم این است که او دستور خدا را چه ارشادی بوده باشد و چه مولوی، زیرپا گذاشت و بهتر بود که چنین نمی‌کرد.