the expressive revelation and the quiddity of the sensory articulation of the qur’ān (in the light of nahj al-balāgha teachings)

The way the holy qur’ān speaks to the human has always posed a question to him – especially the contemporary human. the author of this article believes that the manifestation of this style should be sought via a phenomenon called “the articulateness of the qur’ān.” according to the linguistic and narrative indications, the “message and intention delivery and presentation” is the essential meaning that lies in the word “articulation,” and this message and intention might be realized through sensory mechanisms such as utterances and sounds (sensory articulation) or intellectual mechanisms (intellectual articulation). the premise of this article is that the expressive revelation is one type of the qur’ānic revelation articulation that ultimately leads to the confirmation of the origination of the exegesis of the qur’ān from the qur’ānic revelation.

وحی بیانی و چیستی نطق محسوس قرآن (در پرتو آموزه‌های نَهْج‌الْبَلاغَه)

سبک و نحوۀ سخن گفتن قرآن مجید با انسان، همواره یکی از خدشه‌های ذهنی انسان به­خصوص دین‌پژوهان معاصر است که ذهن آنان را به خود مشغول می­سازد. به باور نویسنده، قالب تجلی این سبک را باید در حقیقتی به نام «نطق قرآن» جست‌وجو کرد. بر اساس قراین لغوی و روایی، معنای «انتقال و ارائۀ پیام و مراد» در واژۀ «نطق» نهفته است و این پیام و مراد، شاید از طریق سازوکارهای حسی مانند الفاظ و اصوات (نطق محسوس) یا سازوکارهای عقلی (نطق معقول) محقق شود. فرضیۀ مقاله آن است که وحی بیانی، یکی از اقسام نطق وحی قرآنی به‌شمار می‌آید که در نهایت به اثبات مبنای ترجمان‌خواهی قرآن در وحی قرآنی می‌انجامد.