the qur’ānic reasons for the authoritativeness of traditions in response to the evidences presented by aḥmad ṣubḥī manṣūr for qur’ānism

Aḥmad ṣubḥī manṣūr is a contemporary egyptian researcher who has been considered by some as the spiritual leader of the qur’ānists in that country. relying on the qur’ān, he tries to introduce this divine book as the only source of legislation and prove the non-authoritativeness of the sunna. referring to the verses that seemingly consider god and the qur’ān to be enough for the human, deem the qur’ān as expressing everything, and regard the prophet of islam (s) seemingly indifferent to sharī‘a, and claiming that ḥadīth is oral, he questions the authoritativeness of the prophet’s (s) sunna. in his references to the foregoing verses he does not take into account the linguistic context, ignores some of the verses that introduce the responsibility of the prophet (s) to explain the qur’ān and those that introduce the prophet (s) as the best role model as well as the ambiguous (mutashābih) and inconclusive (mujmal) verses, and tries to justify some of these verses. the qur’ān considers the prophet (s) free from any vice, and provided that some conditions are met, deems a solitary narration as authoritative, let alone the authentic traditions. in order to prove his claims, ṣubḥī manṣūr ignores all these evident reasons.

دلایل قرآنی حجیت احادیث در پاسخ به مستندات اَحْمَد صُبْحی مَنْصور در قرآن‌بسندگی

اَحْمَد صُبْحی مَنْصور، از پژوهش­گران معاصر مصر است که او را رهبر معنوی قرآنیان در آن کشور دانسته­اند. وی سعی دارد تا با استناد به قرآن، کتاب خدا را تنها منبع تشریع معرفی کند و عدم­حجیت «سنت» را اثبات نماید. او با استناد به آیاتی که ظاهراً خدا و قرآن را برای بشر کافی می­دانند و قرآن را بیان­گر همه چیز و پیامبر(ص) را به ظاهر، نسبت به شریعت بی­طرف می­دانند و نیز با ادعای شفاهی بودن حدیث، حجیت سنت پیامبر­(ص) را زیر سؤال می­برد. وی در استناد به آیات، به سیاق آن­ها توجه ندارد و آیاتی را که وظیفه پیامبر(ص) را تبیین قرآن می­دانند، و آن حضرت را الگویی نیکو معرفی می­کنند و متشابه و مجمل هستند، نادیده می­گیرد و می­کوشد تا برخی از این آیات را توجیه کند. قرآن، پیامبر(ص) را از هر پلیدی منزه می­داند و با حصول برخی شرایط، خبر واحد را حجت می­داند؛ چه برسد به احادیث معتبر. صبحی منصور بدون در نظر گرفتن این همه دلایل آشکار، سعی در اثبات مدعای خویش دارد.