an interpretive investigation of the geographical expanse of prophets’ appointment in the warning verses

The appearance of some qur’ānic verses implies the inclusion of all places of the earth by the divine revelation. however, this implication disagrees with the historical propositions. this disagreement can be investigated either historically or interpretively (i.e. without the consideration of historical reports). this article adopts the second approach and examines the respective qur’ānic verses, while taking for granted the historical propositions on the non-inclusiveness of the divine revelation. the inspection of the three terms “nadhīr”, “umma”, and “rasūl” in the related verses indicates that there is no contradiction between the qur’ānic verses and the accepted historical facts.

بررسی تفسیری گستره جغرافیایی ارسال رسل در آیات انذار

ظاهر برخی آیات قرآن، شمول وحی، برای همۀ مناطق و مکان‌های زمین است؛ اما این ظهور با گزاره‌های تاریخی ناهم­گونی دارد. این ناسازگاری را از دو جهت می‌توان بررسی کرد: از جهت تاریخی و یا از منظر تفسیری؛ صرف‌نظر از گزارش تاریخ. در این نوشتار بر اساس رویکرد دوم، با فرض درستی گزاره‌های تاریخی مبنی بر عدم­شمول وحی، به بررسی آیات منظور پرداخته و با بررسی سه واژه «نَذیر»، «امت» و «رسول» در آیات مربوط، نشان داده می‌شود که تعارضی بین آیات قرآن و واقعیات مفروض تاریخی وجود ندارد.