the concept of the recitation of the noble qur’ān with ḥuzn: a critical examination

One of the infallibles’ (a) recommendations about the recitation of the qur’ān is reciting it with ḥuzn (sadness). this recommendation can be clearly construed from the appearance of some traditions. however, the question is that if this ḥuzn is necessary in the recitation of the qur’ān? the sad recitation of the qur’ān improves the connection of the reciter and audience with the meaning of the verses and helps them learn its concepts. therefore, the infallibles (a) have significantly recommended this and have reprimanded some due to the lack of ḥuzn in their recitation. in order to understand the recommendations of the infallibles (a), it is necessary to determine the meaning of ḥuzn and its difference from worldly sorrow and specify its intention. to this end, the instances of ḥuzn should be examined and its roots should be specified. definitely any ḥuzn has a cause and knowing it can help specify the praiseworthy and blameworthy ḥuzn. the qur’ānic verses and islamic traditions have suggested some signs for the praiseworthy and blameworthy ḥuzn; having praiseworthy ḥuzn is a sign of faith and the abandonment of the blameworthy ḥuzn is one of its requirements.

مفهوم‌شناسی قرائت قرآن کریم همراه با حُزْن با رویکرد انتقادی

یکی از توصیه‌های معصومانعلیهم­السلام درباره قرائت قرآن، خواندن آن با حزن است. این توصیه به‌ طور واضح، از ظاهر برخی احادیث مستفاد می‌شود. اما آیا وجود حزن در قرائت قرآن لازم است؟ وجود حزن در قرائت، موجب ارتباط بهتر قاری و مستمع با معانی آیات و عبرت گرفتن از مفاهیم آن می­شود؛ لذا معصومانعلیهم­السلام بسیار در این زمینه توصیه فرموده و عده‌ای را به ‌دلیل نبود حزن در قرائتشان توبیخ کرده‌اند. برای فهم توصیه‌های معصومانعلیهم­السلام ، لازم است معنای حزن و فرق آن با حزن و غم دنیایی مشخص و منظور از آن تبیین شود. به این منظور، باید مصادیق حزن را بررسی و ریشه‌های آن را تبیین کرد. بی­شک هر حزنی، علت و ریشه‌ای دارد و دانستن آن، موجب تبیین حزن ممدوح و مذموم خواهد شد. در آیات و روایات، علایمی برای حزن ممدوح و مذموم ذکر شده که داشتن حزن ممدوح، از نشانه‌ها‌ی ایمان و ترک حزن مذموم، از لوازم آن است.