ḥadīth, the shī‘a cultural memory: an investigation of the orientalists’ opinions on the status of ḥadīth and the later shī‘a collections of ḥadīth with an emphasis on rainer brunner’s views

One of the specialized ḥadīth domains in the recent orientalist studies is the investigation of the reasons and factors of the appearance and advent of the shī‘a ḥadīths and the reason behind the shī‘a followers and scholars in the learning and recording of the narrations and formation of the shī‘a cultural memory in the later years and so, the advent of the later narration collections. the first question of the study at hand regards the points and issues considered by them in studying and analyzing this cultural memory as well as the goals they pursued. in this regard, it is argued that this consideration has not been away from harms and incorrect conclusions, and so, in some cases it has challenged the origin and authenticity of ḥadīth among the shī‘a. moreover, from among the main ḥadīth cultural memories of the shī‘a, the orientalist studies have mostly paid attention to biḥār al-anwār. the extensive consideration of this work along with a criticism of it is the other question of this article. the article at hand presents and describes the main suggested orientalists' opinions regarding the two foregoing questions through an emphasis on rainer brunner's the role of ḥadīth as cultural memory in shi'i history so as to identify and analyze the discrepancies and commonalities of their thoughts.

حدیث، حافظۀ فرهنگی شیعه:رهیافتی بر آرای خاورشناسان دربارۀ جایگاه حدیث و جوامع متأخر روایی شیعه با تأکید بر نظرات رِینِر بِرونِر

از جمله‌ حوزه‌های تخصصی حدیثی در مطالعات اخیر خاورشناسان، برکاوی علل و عوامل پدیداری و ظهور حدیث شیعه و چرایی اقبال و توجه شیعیان و عالمان آنان به یادگیری، ثبت و ضبط روایات و شکل‌گیری «حافظه‌ی فرهنگی شیعی» در سالیان پسین و در نتیجه ظهور «جوامع متأخر روایی» بوده است. این که آنان در مطالعه و تحلیل این حافظه‌ی فرهنگی چه نکات و مسائلی را مورد نظر قرار داده و چه اهدافی بر آن متصورند، نخستین پرسش این نوشتار است و استدلال خواهد شد که این توجه مصون از آسیب‌ها و نتایج نادرست نبوده، در برخی موارد اصل و اعتبار حدیث را در میان شیعیان به چالش کشیده است. هم‌چنین، از میان مهم‌ترین حافظه‌های فرهنگی حدیثی شیعه، بیش‌ترین سهم مطالعات خاورشناسی به بِحارالْأنْوار معطوف شده است؛ این که چرا تنها به این اثر توجه ویژه شده و چه نقدی بر این توجه وارد است، دیگر پرسش این مقاله خواهد بود. نوشتار پیش‌رو، تلاش دارد تا با طرح و تقریر اهمّ نظرات مطرح شده در هر دو پرسش پیش‌گفته از سوی خاورشناسان و با تأکید ویژه‌ بر مقاله‌ی «نقش حدیث به عنوان حافظه‌ی فرهنگی شیعه» از رِینِر برونِر، نقاط افتراق و اشتراک اندیشه‌ای آنان را شناسایی کرده، به ارزیابی و تحلیل نشیند.