مبانی حاکم بر معامله با حق استرداد و بیع شرط از منظر فقه اسلامی، حقوق ایران و مصر

بیع شرط و حق استرداد نهادهایی هستند که آثار مختلف و مشترکی در معاملات داشته و البته در برخی موارد ماهیت و مبانی مشترکی نیز دارا هستند به طوری که در حقوق ثبت ایران این دو در مفهومی واحد به کار رفته اند و مطابق ماده 33 و 34 قانون ثبت اسناد و املاک، این نوع بیع در زمره احکام رهن شناخته شده و جزو اسناد وثیقه است؛ اما مطالعات مختلفی که در زمینه موضوع صورت گرفته، بیانگر آن است که معامله با حق استرداد با احکام رهن تفاوت های اساسی دارد و تنها در برخی اعمال و افعال شباهت دارند. پذیرش چنین بیعی در حقوق ایران مقبول افتاده است لکن به نظر می‌رسد با توجه به عموم و خصوص مطلق بودن مفهوم معامله با حق استرداد و بیع شرط و اینکه بیع شرط یکی از اقسام حق استرداد است، یکسان دانستن مفهوم آن دو صحیح نباشد. بر خلاف حقوق ایران که بر مبنای فقه امامیه است در حقوق مصر این موضوع بر مبنای فقه حنفی می باشد، پس از مدتی این نوع نهادها از قوانین، به دلیل اینکه مبنای آن بر خلاف شرع مقدس اسلام دانسته شد، حذف و باطل اعلام گردید. تفاوت در مبنا و آثار و تشابه در موضوع و شرایط از عمده تفاوت ها و تشابهات دو حقوق ایران و مصر است. نظر اکثر حقوقدانان مصری بر آن بود که چون مشتری مالک مبیع نمی‌شود، می‌بایست آن را رد نماید و بایع بدون رعایت مدت حق استرداد حق مطالبه مبیع را دارد. البته تنها تعهدات در باب التزام مطرح است تا خلا  قانونی پر شود. هدف مقاله پیش رو بررسی مبانی حاکم بر معامله با حق استرداد و بیع شرط در فقه به روش تحلیلی _توصیفی با تطبیق قوانین ایران و مصر است تا نتایج حاصل از تفاوت نگاه این دو نظام حقوقی ما را در طراحی ایده‌ای جدید برای پرکردن خلاهای قانونی یاری رساند.

the principles governing transactions involving the right of restitution and conditional sale in islamic jurisprudence, iranian law, and egyptian law

conditional sales and the right of restitution in contracts are concepts that have distinct, yet occasionally overlapping, effects in transactions. in iran’s registration law, these concepts are often used interchangeably. this is evident in jurisprudential texts and legal regulations. in iranian law, the acceptance of conditional sales has gained traction; however, it is inaccurate to equate the concepts of transactions, the right of restitution, and conditional sales. in egyptian law, the prevailing opinion among most egyptian jurists is that since the customer does not acquire ownership, they should reject the transaction. consequently, the seller retains the right to claim restitution without being bound by the statutory period for such claims. the purpose of this article is to examine the principles governing transactions involving the right of restitution and conditional sales within the legal frameworks of iran and egypt. this analysis employs a descriptive analytical method. we conclude that the principles governing transactions with the right of restitution and conditional sales differ significantly between the two legal systems. in iranian jurisprudence and law, the foundation of such transactions is based on the right of restitution, as articulated in emami’s jurisprudence. conversely, in egyptian jurisprudence and law, these transactions are rooted in hanafi jurisprudence, which is primarily derived from verses, hadiths, traditions, and reason. these elements are crystallized within the core of legal provisions.