بررسی مسائل طراحی شهری در عرصه آموزش در ایران

بررسی برنامه درسی دانشگاهی دوره کارشناسی ارشد و دکتری در ایران از سال 1350 در دانشگاه تهران آغاز شد.به این ترتیت هر ساله بر میزان فارغ التحصیلان و ورود به بازار کار افزوده می شود. در ارتباط با این موضوع معضالات جدی وجود دارد.هدف از این مقاله شناسایی کاستی های آموزشی و ارائه پیشنهاد می باشد. پژوهشی که در این مقاله استخراج شده، از نوع بنیادیست و روش گردآوری اطلاعات آن، اسنادی- کتابخانه ای است.هدف از این مرور، استخراج مفاهیم قبلی مورد استفاده سایر محققان است. نتایج این پژوهش نشان می دهد اساتید و دانشجویان، مهمترین تاثیر را در انتخاب رشته طراحی شهری به عنوان دلایل فردی دارند. طراحی شهری به عنوان فعالیتی نو ظهور در جهانی که کیفیت ها اسیر کمیت ها شده بودند، سر برآورد. تا جامعه را از طریق ارتقاء کیفیت های از دست رفته، به کمال خود نزدیک سازد. تحقق این امر در گرو شناخت اهداف و روش های دستیابی به آن بود. لذا برنامه های آموزشی متعددی برای تحقق اهداف مورد انتظار این رشته، در سراسر دنیا پیشنهاد شدند. طراحی شهری در ایران هم در جامعه علمی و هم حرفه ای به عنوان دو بازوی لازم برای تحصیل به اهداف آن؛ قدر ومنزلتی ویژه یافته است. با این حال میزان هماهنگی میان تئوری و عمل طراحی شهری در ایران، مورد سوال این تحقیق بود. به این منظور با بررسی اسناد نظری و شناخت اهداف مفروض برای این رشته از نظر صاحبان اندیشه در این رشته، به ارزیابی میزان هماهنگی اولویت این اهداف در جامعه حرفه ای و پروژه های طراحی شهری ایران، و موضوعات مطروحه در کارگاه های طراحی شهری به عنوان مهمترین شیوه آماده سازی دانشجویان برای عمل طراحی شهری در دانشگاه ها، پرداخته شد.