تبیین عوامل موثر بر کیفیت اکوتوریسم با رویکرد توسعه پایدار

اکوتوریسم یا بوم گردشگری گونه‌ای از گردشگری است که در آن گردشگران برای دیدار از مناطق طبیعی نامسکون و دست ‌نخورده جهان سفر می‌کنند. البته در اکوتوریسم صرفاً دیدار مطرح نیست بلکه آموزش محیط زیست و نفع‌رسانی به جوامع محلی و غیره ضروری و واجب است. از طرفی گردشگری یکی از فعالیت های روبه رشد در سراسر جهان است و در عین حال یکی از تهدیدهای اصلی برای محیط (محیط طبیعی و فرهنگی) به شمار می رود. به دنبال توجهات جهانی به مقوله محیط زیست در دهه های گذشته و ارزش یافتن پارادایم گردشگری پایدار و پدید آمدن مفاهیمی چون اکوتوریسم، گردشگری سبز یا مسئولانه، به عنوان مکانیسم های کنترل پیامدهای منفی،گردشگری مورد توجه قرار گرفت. صنعت گردشگری موازی با جنبشی در معماری تحت عنوای معماری پایدار شکل گرفته است . امروزه تکنیک های طراحی پارامتریک ، مزایای آشکاری برای فرایندهای مهندسی، تولید و ساخت ارائه می دهد، طبیعتاً معماران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و همواره سعی دارند این روش ها را در خلق راه حل های طراحی در فرایند طراحی خود به کار گیرند. در این میان روش های عملیاتی مختلفی مبتنی بر اصول اکوتوریسم به کار گرفته شده اند.آنچه در این مقاله مورد توجه قرارگرفته مفهوم اکوتوریسم، رابطه اکوتوریسم با معماری و معماری پایدار است. پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی در راستای تبیین نقش معماری در اکوتوریسم ارائه می دهد و به واکاوی این پرسش اساسی که آیا چنین مفهومی عملا دست یافتنی است یا این که تنها در حد یک برنامه می تواند در معماری پایدار واقع شود، می پردازد و در همین راستا نقش معماران در برنامه ریزی اکوتوریسمی قابل دسترس برای همگان و درعین حال ایجاد تعاملی هماهنگ بین دسترسی بیشتر مردم به محیط های طبیعی و حفاظت و جلوگیری از تخریب محتمل ناشی از این همگانی شدن را بررسی می کند