تاثیر دانشکده های میان افزای بافت تاریخی در ایجاد حس مکان در مخاطب فضا(با تاکید بر کهن الگوهای ذهنی دانشجویان)

نحوه ایجاد حس مکان از اهداف مهم طراحی فضاهای آموزشی است. بخش مهمی از شناخت فضا شامل بازشناسی است؛ که بر اساس طرح واره های موجود در ذهن اتفاق می افتد؛ که شامل تجارب شخصی، جمعی و قومی است؛ و برخی نیز مرتبط با تجارب کل بشریت می باشد. در صورتی که فرایند ادراک الگوهای دریافت شده از محیط در مرحله بازشناسی منطبق با کهن الگوهای جمعی و فردی باشد؛ ادراک و شناخت و در نتیجه ارتباط با فضا سریعتر رخ خواهد داد. از آنجایی که بافتهای تاریخی، الگوها و طرح واره هایی را شامل می شوند؛ که ریشه در ناخودآگاه قومی دارد؛ لذا مخاطبین فضا سریعتر وارد تعامل سازنده با محیط خواهند شد. ساخت و سازهای میان افزا جهت ایجاد تحرک و باززنده سازی بافتهای تاریخی همواره مورد توجه بوده است؛ یکی از کاربری های مطرح در این ساخت و سازها ایجاد فضاهای آموزشی به خصوص دانشکده های هنر است؛ که به خوبی می تواند به لحاظ محتوا با بافتهای تاریخی هماهنگ شود. این نوشتار، با مطالعه بر روی فرایند حس مکان، و طرح واره های ناخودآگاه، و با استناد به اسناد کتابخانه ای با رویکردی تحلیلی به این امر اشاره دارد؛ که ایجاد دانشکده ها به عنوان فضاهای میان افزا در بافتهای تاریخی علاوه بر اینکه محرک توسعه و باززنده سازی بافتها می باشد، می تواند نتایج مطلوبی در ایجاد حس مکان و سپس حس تعلق و دلبستگی فضایی را به صورت ناخودآگاه در دانشجویان فراهم آورد. در نهایت تعامل سازنده با فضا و ایجاد دلبستگی به فضا نتایج کیفی مطلوبی در آموزش خواهد داشت.