بررسی سیر تحول فضاهای آموزشی و آموزش عمومی در ایران(قبل و بعد از اسلام)

معماری علاوه بر اینکه قابلیت خلق فضاهایی با امکان ایجاد احساسات عمیق زیبایی شناسی را دارد، هنری است که می تواند به بیان ویژگی ها و توانایی های ذهنی افرادی که با آن سروکار دارند، بپردازد و به طور کلی بازتابی از شیوه درک زندگی آنان باشد. در این میان درک سیر تحول کالبدی فضاهای آموزشی از آنجایی که این فضاها به افراد بسیاری در جامعه تعلق دارند و افراد با نقش های اجتماعی متفاوت در آن سهیم هستند، موضوعی بسیار قابل توجه در معماری است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی و ایجاد چارچوبی برای طبقه بندی سیر تحول و تکامل فضاهای آموزشی در معماری ایران (قبل و بعد از اسلام) است. در این راستا از مطالعات وسیع کتابخانه ای و مقایسه تطبیقی وضعیت کالبدی فضاهای آموزشی در دوره های مختلف زمانی بهره گیری شده است. از جمله نتایج حاصله از این تحقیق می توان ضمن تعریف ساختاری قاعده مند، به بازشناسی رشته ای بهم پیوسته و زنجیروار در امر طراحی فضاهای آموزشی از دیرباز تاکنون اشاره نمود. زنجیره ای که متاسفانه در معماری معاصر، پیشرفتی همپای متدهای نوین آموزشی نداشته است و غالبا روش های جدید آموزشی در همان کالبد مدارس سنتی به دانش آموزان ارائه می گردد. پژوهش حاضر می تواند مقدمه ای برای آسیب شناسی وضعیت فعلی و ارائه راهکارهایی مناسب در جهت بهبود فضاهای کالبدی مدارس در آینده باشد