رفتار اخلاقی در تعامل با محیط

انسان موجودی اجتماعی است و همواره در ارتباط نزدیک با هم‌نوعان خود می باشد. رفتارهای اخلاقی به عنوان تنظیم‌کنندهِ روابط میان انسان ها، همواره از اهمیت بالایی برخوردار بوده‌اند و به عنوان یک نیاز اساسی فردی و گروهی در محیط مطرح می شوند. سوال اصلی این پژوهش، سطوح مختلف رفتارهای اخلاقی انسان در تعامل با محیط چگونه است؟ می‌باشد. روش تحقیق در این پژوهش، راهبرد کیفی است. در این پژوهش ابتدا به شناخت مقولهِ اخلاق و رفتار اخلاقی پرداخته شد و سپس مفهوم محیط و قابلیت های محیطی و تعامل محیط - رفتار مورد بررسی قرار گرفت و این نتیجه حاصل شد که برای دستیابی به رفتار اخلاقی در راستای بیانیه گام دوم انقلاب، نیاز به برقراری ارتباطی صحیح میان انسان با محیط می‌باشد. ارتباط میان انسان و محیط باعث شکل‌گیری رفتارهای درونی انسان (رفتارهای روانشناختی درونی) و رفتارهای بیرونی انسان در سه سطح رفتار فردی، رفتار گروه اجتماعی و رفتار فرهنگی در ارتباط با قابلیت های سه گانه (قابلیت فیزیکی، قابلیت اجتماعی و قابلیت نمادین) محیط می باشند که این رفتارها، زمانی جنبهِ اخلاقی به خود می‌گیرند که اصول و ویژگی های رفتارهای اخلاقی، اعم از هدفمند بودن؛ آگاهانه بودن؛ ارادی بودن؛ ضرورت داشتن و نتیجه بخشی در مسیر سعادت، به کار گرفته شوند.