تحلیلی بر مفهوم ارزیابی در برنامه ریزی شهری

آنچه که در عصر حاضر، بیش از پیش توجّه برنامه ریزان شهری را به خود جلب کرده است؛ مقوله ی برنامه ریزی و ارزیابی دقیق برنامه ها می باشد. اهمیّت ارزیابی و برنامه ریزی شهری از این جهت بیشتر جلب توجّه می نماید که شهرها به خصوص شهرهای کشورهای در حال توسعه با مساله کمبود امکانات، منابع و فزونی نیازهای شهری مواجه هستند. مدیریّت صحیح منابع و امکانات و نیز ارزیابی های دقیق در اجرای برنامه ریزی های شهری چالشی همیشگی برای شهرسازان و مسولان شهری می باشد. از این حیث پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از داده های به دست آمده از مطالعات کتابخانه ای به توصیف و تشریح روش های ارزیابی، رویکردها و مراحل آن در برنامه ریزی شهری پرداخته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که مقوله ی ارزیابی در برنامه ریزی شهری مفهومی مجزّا از برنامه ریزی نمی باشد و هر دو مفهوم به نوعی مکمّل یکدیگرند و اینکه اولویّت بندی در انتخاب آلترناتیوهای مورد ارزیابی براساس بیشترین منفعت اجتماعی و اقتصادی از موارد مشترک میان تمامی روش های ارزیابی می باشد.