شناسایی نیازهای فرهنگی، تربیتی و اجتماعی اعضای هیات علمی دانشگاه فرهنگیان و نقش آن در توسعة فرهنگی کشور

در فرآیند پیشرفت کشور، اصلی­ترین عامل توسعة فرهنگی است. نام­گذاری سال 1393 به نام سال «اقتصاد و فرهنگ»، بدون تردید وجود مشکلات عدیده‌ای را در این حوزه نشان می­دهد. لذا در راستای تحقق هدف راهبردی فوق، این مهم را بهانه­ای برای انجام مطالعة حاضر قرار داده­ایم. با توجه به اینکه مراکز آموزش عالی به عنوان اجتماع اندیشمندان و نخبگان می­توانند در ایفای رسالت فرهنگی خود نقش موثری ایفا کنند، لذا شناسایی نیازهای فرهنگی اعضای هیات علمی دانشگاه می­تواند گامی در جهت تحقق این رسالت خطیر باشد که البته هدف اصلی پژوهش حاضر است. این پژوهش از نوع کاربردی و روش آن توصیفی- تحلیلی و پیمایشی است و در انجام آن از دو روش کیفی و کمی استفاده شده است. جامعة آماری بخش کیفی تمامی صاحب­نظران تعلیم و تربیت در سطح کشور بود که به روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب گردید. جامعة آماری بخش کمَی تمامی 181 نفر مدرسین موظف و اعضای هیات علمی دانشگاه فرهنگیان در 6 استان کشور بود که به روش نمونه­گیری تصادفی انتخاب شد. داده­های پژوهش از طریق مصاحبة نیمه­ساختاریافته و پرسشنامۀ محقق­ساخته گردآوری گردید. طبق نتایج پژوهش در بخش کیفی، نیازهای آموزشی اعضای هیات علمی دانشگاه فرهنگیان در زمینة مسائل اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی عبارتند از چهار حیطه: 1) فرهنگی، 2) اجتماعی، 3) اخلاقی و 4) سیاسی. یافته­های پژوهش در بخش کمی نیز نشان داد که میزان نیاز اعضای هیات علمی به آموزش در زمینة فرهنگی بیشتر از سطح متوسط است. مهمترین نیاز اعضای هیات علمی مربوط به گویة «آگاهی از نقش اساتید در ارتباط با حفظ، انتقال، اصلاح و بازآفرینی فرهنگ» و سپس گویة «شناخت مبانی و روش­های جنگ نرم» بوده است. لذا پیشنهاد می­شود که دانشگاه­ها به طور توام و مداوم نقش حفظ، انتقال، اصلاح، بازآفرینی و بهسازی فرهنگی را برای دانشجویان خود ایفا کنند تا زمینة پیشرفت و توسعة همه­جانبه کشور اسلامی ایران را فراهم سازند.