مقایسه تطبیقی نظریات توسعه و پایداری با الگوی پیشرفت اسلامی ایرانی

گفتمان توسعه در شروع با تاکید بر اقتصاد و شاخصه­های کمی وارد ادبیات برنامه­ریزی کشورهای جنوب شده است. پس از شکست توسعۀ اقتصادی در فرایند توسعۀ کشورهای جنوب، لزوم بازنگری و تغییر در مفاهیم توسعه ایجاب گشت. حاصل این بازنگری، اصطلاحات جدید توسعه اجتمای، فرهنگی و سیاسی و در نتیجه توسعه چندبعدی بود که در دهه­های پایانی قرن بیستم میلادی، واژۀ توسعه پایدار جایگزین تمام واژگان در این زمینه شد. به نظر می­رسد بازنگری­های متعدد و متوالی در واژۀ توسعه، نسخه­های از پیش نوشته شده­ای­اند که بنابر اقتضای زمان برای بازی دادن سرزمین­های مستعمرۀ قدیم و ایجاد جهان دوقطبی و هژمونی تسلط کشورهای توسعه­یافته بر ملل در حال پیشرفت با نظم و ترتیب رونمایی می­گردند. در این تحقیق با بررسی تطبیقی نظریات توسعه و پایداری با الگوی پیشرفت ایرانی اسلامی سعی بر آن است که مفاهیم پیشرفت درونی و بومی با نظریه­های بیرونی مقایسه شود. روش تحقیق این مقاله بر اساس تحلیل محتوا و جمع­آوری اطلاعات به صورت کتابخانه­ای- اسنادی می­باشد. در پایان این مقاله، اینگونه نتیجه­گیری می­شود که توسعۀ پایدار یک رویکرد بیرونی، تجویزی و بیشتر بازدارندۀ پیشرفت برای ملل در حال پیشرفت است اگرچه تا حدی مفاهیم کاربردی و علمی را دارا می­باشد. توجه به پیشرفت بومی با تاکید بر الگوی ایرانی اسلامی بسیاری از نواقص و معضلات توسعه پایدار را حل می­نماید.