آموزه های نظریات حکمرانی خوب برای الگوی اسلامی و ایرانی پیشرفت

حکمرانی خوب مجموعه نظریاتی است که از دهۀ 1980 با هدف توسعۀ همه­جانبۀ کشورهای درحال توسعه مطرح شده است و بر نقش توامان دولت، جامعۀ مدنی و بخش خصوصی در پیشرفت تکیه دارد. در این نظریات همواره بر ضرورت تمرکز بر شاخص­هایی مانند رهبری، پاسخگویی، کارآمدی، اثربخشی، قانون­محوری، عدالت، برابری و مشارکت سیاسی تاکید می‌شود و برای عملیاتی کردن این مفاهیم نیز تاکنون تلاش‌های نظری فراوانی صورت ‌پذیرفته است. در همین حال، انقلاب اسلامی ایران به عنوان نخستین انقلاب پسامدرن جهان که قواعد نظم بین‌المللی برخاسته از فرهنگ غربی را به چالش کشید و تعالیم اسلامی را به عنوان قانون اساسی خود برگزید و سبک زندگی مومنانه را به عنوان شیوه‌ای جدید از زیست در جهان معاصر معرفی کرد، باید بتواند الگویی کارآمد از پیشرفت را که قابلیت تقلید داشته باشد به جهانیان ارائه دهد؛ به ویژه آنکه برخلاف دیدگاه‌های سنتی که توسعه را مقوله‌ای اقتصادی ارزیابی می‌کنند، رویکردهای جدید، توسعه را حاصل باورها و رویکردهای فرهنگی جوامع دانسته و بر این باورند که بنیان‎‌های توسعه، فرهنگی است و دین و مذهب را نیز می‌توان بارزترین و تاثیرگذارترین عامل فرهنگی و موثر بر شکل‌گیری جهان‌بینی‌ها و تفسیر از حیات مادی بشری دانست. این مقاله در کنار توجه و تاکید بر راهبردهای متکی بر مولفه‌‌های بومی، می‌کوشد تا نقش الزامات تجربی و دستاوردهای مشترک جوامع بشری را که در قالب آموزه‌های نظریات حکمرانی خوب مطرح شده است برای تدوین یک الگوی اسلامی و ایرانی پیشرفت تبیین ‌کند. مقاله همچنین با اولویت­بخشی به مقولۀ فرهنگ، به تبیین نقش شاخص‌های ضروری در ترسیم الگوی اثربخش اسلامی و ایرانی پیشرفت پرداخته است.