آداب مسکن در سیاستنامه های اسلامی- ایرانی

مسکن یکی از عناصر مهم در اجتماعات انسانی است و دریافت قواعد حاکم بر آن در فهم چیستی تمدن­ها و امکان ایجاد خلاقیت­های فرهنگی و تمدنی سهم به سزایی دارد. آداب مسکن همچنین یکی از مسائل مورد توجه اندیشمندان ایرانی- اسلامی بوده و آثار آنها در ذیل عناوینی چون سیاستنامه، قواعد­السلاطین و میزان­الملوک به زبان فارسی تالیف شده است. دراین کتاب­ها مسئلۀ مسکن در ذیل سیاست مدن و تدبیر منزل قرار گرفته و یکی از شروط کمال فردی و تعالی اجتماعی به شمار می­رود. این دست نوشته­ها که غالباً برای ملوک انشاء می­شد، به واسطۀ درک عینی از واقعیات و سنت­های اجتماعی، برخورداری از پیشینۀ دانش حل مسئله و بهره گرفتن از آموزه­های دینی و تجارب پیشینیان از اهمیت اساسی برای طراحی تمدن اسلامی- ایرانی برخوردار بوده است. آنچه دریافت می­گردد آنکه سیاستنامه­ها رهیافت­های مهمی را در حوزه­های مختلف اعم از ضرورت توجه به مسکن، چگونگی برخورداری از مسکن و حقوق مرتبط با آن و جایگاه حکومت و مردم ارائه داده­اند. این تحقیق بر آن است تا با استخراج و استنباط دلایل و اصول حاکم بر این اندیشه و تحلیل آن، راهبرد مبتنی بر مطالعۀ تاریخی-تمدنی را برای تدوین الگوی پیشرفت اسلامی- ایرانی پیشنهاد دهد و مدعی است این الگو به جهت برخورداری از توان عقلی و شرعی و مطابقت با طبیعت و فطرت بشری توان پاسخگویی به مسائل مختلف انسان و جامعۀ امروزی را دارد.