نگاهی به قرائت میشل فوکو از انقلاب ایران از منظر نفی الگوی توسعۀ شبه مدرن استخوان نوسازی و شاهی که صد سال دیر آمده بود

در این مقاله با این فرض که هر انقلابی در مرحله نفی و انکار، معمولا دست به تخریب ساختارهای بنیادین نظام سابق و مبانی نظری حاکم بر آن نظام زده و در مرحلۀ تثبیت به خلق نهادها، بنیان­ها و مبانی نظری نظام ایده­ال خود همت می­گمارد، و با مفروض قرار دادن این اصل که طی کردن این دو مرحله به مثابۀ الزامات و ضروریات هر انقلاب بزرگی محسوب می­شود، به بررسی فرایند نفی «استراتژی­ها و نظریه­های توسعه» مورد استناد و استفاده در نظام پهلوی در جریان انقلاب اسلامی پرداخته شده است. برای بررسی این فرایند، فرضیه مطرح شده این است که تکامل انقلاب اسلامی در گرو توسعۀ نظریه­پردازی در حوزۀ مباحث مربوط به «توسعه» بوده و جمهوری اسلامی ایران به عنوان ثمرۀ انقلاب اسلامی در حال حاضر در مرحلۀ گذار از نفی «نظریه­های توسعۀ غیر بومی» به مرحلۀ «توسعۀ نظریۀ بومی توسعه» قرار دارد. بدین معنا که انقلاب اسلامی همانطوری که در مقام نفی، «نظریه­های توسعه» مورد استفاده توسط رژیم پهلوی را رد و انکار کرد، اینک می­بایست در مقام ایجاب نیز این خلاء را پر نماید. در این مقاله به بررسی فرایند نفی و ردّ نظریه­های توسعه مدرنیستی به سبک غرب در جریان انقلاب اسلامی از منظر منتقدان توسعه به سبک مدرنیته با تاکید بر دیدگاه­های میشل فوکو در این زمینه پرداخته خواهد شد و الزامات و راهکارهای لازم برای «نظریۀ توسعۀ بومی» در این زمینه به مجالی دیگر موکول می­شود.