نظام بین الملل آینده و پیشرفت جمهوری اسلامی ایران

شناختِ واقعی نظام بین الملل از دو جهت برای پیشرفت ایران و الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت اهمیت و ضرورت دارد. نخست، تعریف و تدوین این الگو مستلزم شناخت ماهیت و کارکرد نظام بین الملل موجود، محتمل و مساعد است. چون بدون شناخت واقعی این سه گونه از نظام بین المللْ تدوین یک الگوی پیشرفت مناسب و موفق در عمل ناممکن است. دوم، اجرا و عملیاتی کردنِ موفق الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت نیز در گرو پیش بینی و برآورد دقیق از ماهیت و مولفه های نظام بین الملل آینده ای است که ایران در آن قرار خواهد داشت. زیرا، ایران باید این الگوی پیشرفت را در این محیط عملیاتی محقق سازد. پس باید چگونگی سازگاری با نظام بین الملل محتمل و شکل دهی به نظام بین الملل مساعد آن را بیابد. نادیده گرفتن و عدم توجه کافی به این عامل تعیین کننده محیطی دست کم تحقق این الگوی پیشرفت را با موانع، محدودیت ها و هزینه های بسیاری مواجه می کند. هدف این مقاله یافتن پاسخ این پرسش اصلی است که نظام های بین الملل ممکن و محتمل آینده کدامند و کدامیک از آنها محیط مساعدتر و شرایط مناسب تری را برای پیشرفت ایران و تحقق الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت فراهم می سازند؟ مدعای این نوشتار آن است که استقرار نظام بین الملل چند قطبی در آینده نزدیک و نظام های دو قطبی و چندبلوکی در آینده دورتر محتمل تر از نظام های بدیل دیگر است. از بین آنها نیز نظام بین الملل چند بلوکی محیط مساعدتر و شرایط مناسب تری را برای پیشرفت درونزا و برون گرای ایران در قالب الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت فراهم می سازد.