هویت مکانی و نقش آن در تبلور هستۀ مدنی ایران

مکان به عنوان ارزش محسوس نقش رکینی در ایجاد فضا بعهده دارد و البته فضا قلمرویی چندبعدی است که موقعیت نسبی، ماندگاری­های زمانی و جهت پدیده­ها، در آن منعکس است. بستر اصلی طرح هویت مکانی یعنی همان خصیصه­ای که با حافظۀ تاریخی طبیعی زمانی مکان­ها بشدت در ارتباط است با چنین مفهومی گره خورده و در یک سرزمین، بوجود آورندۀ متن جغرافیایی (geographical text) در آن فضاست. به عبارت دیگر، چشم­‌اندازهای سرزمینی، متون نانوشتۀ جغرافیایی هستند که می‌توان آنها را متنی مکانی در نظر گرفت، لذا با توجه به تنوعی که در طبیعت وجود دارد، با متون جغرافیایی متعددی روبرو هستیم که هرکدام ویژگی­های تاریخی و فرایندهای جاری آن قلمرو را تعریف می­کنند.