تاثیر گروه های ذی نفوذ بر تبیین الگوی پیشرفت در ایران؛ با تاکید بر افزایش مشارکت اجتماعی

در جوامع مدنی از تعریف الگوی مطلوب کنش و تعامل میان نظام­های سیاسی و مردم، به عنوان عامل تاثیرگذار بر فرآیند پیشرفت یاد می­کنند. در این راستا علوم گوناگون و به طور مشخص علم سیاست با مطالعه چگونگی شکل­گیری قدرت به نحوۀ سهیم شدن شهروندان در این چرخه توجه داشته و همین امر مدیریت جامعه را از یک نگاه تک­جانبه، به رویکردی دوسویه در قالبی مشارکت­محور سوق داده است. در طول تاریخ ایران و به ویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز اصل مشارکت اجتماعی و جذب افکار عمومی از موضوعات چالش­برانگیز ساختار سیاسی به شمار می­رود. به این منظور نهادهای سیاسی و مدنی بسیاری نظیر احزاب جهت تحقق مشارکت اجتماعی در ایران مجال ظهور و فعالیت یافتند، اما به دلایل مختلف دورنی و بیرونی نظیر فقدان اعتمادسازی عمومی و ضعف سازماندهی، توان پاسخ­گویی و یافتن راهکار مطلوب را نداشته و پس از مدت کوتاه مسیر اضمحلال را در پیش گرفتند. در این میان گروه­های ذی­نفوذ به دلیل سازماندهی به خصوص، تنوع حوزه­های فعالیت و فاصله داشتن از قدرت صرف سیاسی، با تجمیع اهداف اقشار مختلف جامعه و تسهیل روند اعتمادسازی می­توانند زمینۀ جذب افکار عمومی و مشارکت پایدار و آگاهانه را فراهم آورند. لذا در مقاله پیش رو تلاش خواهد شد با تکیه بر ساختار سیاسی و اجتماعی ایران و نیز تعریف الگوی صحیح از مشارکت اجتماعی در قالب نهادگرایی اسلامی- ایرانی به عنوان رکن مهم پیشرفت جامعۀ ایران، زمینه­های تحقق آن تبیین گردد. در این بین فرضیۀ پژوهش بر این پایه استوار است که گروه­های ذی­نفوذ گزینۀ مناسبی در مسیر حرکت مطلوب چرخ دنده­های نظام سیاسی و افزایش مشارکت اجتماعی در ایران محسوب می­شوند.