فرهنگ؛ بستر اقتدار درون زای اقتصاد مقاومتی

اقتدار اقتصادی رکن اساسی تعاملات و مبادلات بین­المللی و ضامن اعتبار هر دولت و نظام اقتصادی در عرصه جهانی و منطقه ای است. بدون اقتدار سخن گفتن از ایفای نقش جهانی جز گزافه­گویی نیست. بی شک برای داشتن چنین نقشی بهره­مندی از یک نظام اقتصادی پویا گام نخست حرکت است. پرسش اساسی در این موضوع این است که چه عواملی موجب اقتدار اقتصادی یک دولت در عرصه بین­الملل می­شود؟ برای پاسخ به این پرسش لازم است به ارکان اقتدار در هر نظام سیاسی توجه شود. هر جامعه­ای منابعی برای اقتدار و حفظ استقلال خود در عرصه­های گوناگون قائل است که برخی وابسته به خارج از مرزهای سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و برخی متکی بر ظرفیت­های درونی است. آنچه بیش از هر عامل درونی دیگر زمینه­ساز اقتدار یک نظام می­شود عنصر فرهنگ آن جامعه است چرا که به هر میزان فرهنگ یک ملت متکی بر ظرفیت­های درونی خود باشد نقش­آفرینی و قدرت چانه­زنی دولت در تعاملات بین­المللی بالاتر خواهد رفت. فرهنگ عمومی یک ملت زمینه­ساز ایجاد و خلق ظرفیت­هایی است که به دولت امکان ایفای نقشی فعال­تر و مقتدرانه­تر می­بخشد و این نقش در عرصۀ اقتصادی نیز با افزایش قدرت رقابتی و توان چانه­زنی رابطه­ای مستقیم دارد. بی تردید فرهنگ عمومی به عنوان منبعی تاثیرگذار می تواند جهت گیری اقتدار آمیز یا دچار ضعف نظام سیاسی و اقتصادی را تعیین کند چرا که به هر میزان یک ملت قائل به ظرفیت سازی ملی و بومی باشند تهدیدات بین المللی را نیز کاهش خواهند داد. فرهنگ عمومی مصرفی به دنبال مصرف بیشتر و طبعاً هزینۀ اقتصادی بیشتر وکاهش توانمندی های نظام اقتصادی در عرصه بین­المللی است و در مقابل فرهنگ عمومی دارای الگوی مصرف بومی زمینه­ساز اقتدار درون­زای کشور و ابزار رقابت و چانه­زنی بین­المللی خواهد بود. این مقاله بر آن است تا بررسی رابطۀ میان فرهنگ عمومی مقاومتی با اقتدار درون­زا و تبیین روابط میان مولفه­های تشکیل­دهندۀ آن دو به سهم فرهنگ در ایجاد گفتمان اقتصاد مقاومتی توجه نماید. پرسش اصلی این مقاله این است که اولاً رابطۀ میان فرهنگ عمومی مقاومتی با اقتدار درون­زا چیست؟ و ثانیاً فرهنگ عمومی مقاومتی چگونه می­تواند زمینۀ اقتدار نظام در عرصۀ اقتصاد بین­الملل را فراهم سازد.