ظرفیت ها و موقعیت راهبردی ایران در انرژی برق

وجود منابع چشمگیر طبیعی و اقلیمی در کشور شامل نفت، گاز، زغال­سنگ و منابع انرژی تجدیدپذیر مانند نور خورشید، مناطق بادخیز، گرمای درون زمینی، جزر و مد و موج دریاها، رودخانه­ها، سدها، زیست توده و غیره، که قابلیت تبدیل به انرژی الکتریکی را دارند و همچنین موقعیت جغرافیایی منحصر به­فرد و استراتژیک در منطقه، صنعت برق را به یکی از مهم­ترین عرصه­ها برای ایجاد یک فرصت بی­نظیر تبدیل نموده است، که می­تواند علاوه بر تامین انرژی برق برای مصارف داخلی، توسعه صادرات به خارج از کشور و همچنین ترانزیت انرژی الکتریکی بین کشورهای منطقه را نیز رقم بزند. توسعۀ صادرات انرژی برق در کنار صادرات نفت، به کشورهای منطقه و چه بسا دورتر در آسیا، مانند هند و چین و نیز اروپا، باعث جبران کاهش درآمدهای نفتی ناشی از کاهش قیمت جهانی نفت، تحریم، و غیره و کمک به رهایی از اقتصاد نفتی، رشد اقتصادی و تحقق سند چشم­انداز کشور خواهد شد. همچنین موضوع تامین مستمر و مطمئن این نوع انرژی و امنیت شبکه­های تبادل برق، به موضوعی مهم تبدیل خواهد شد که زمینه­های مناسبی را برای گفتمانی سازنده برای ایجاد یک «محور وابستگی متقابل»، بین ایران و کشورهای طرف قرارداد فراهم می­نماید، به­طوری که وجود توافق نامه­های متقابل، نه تنها ظرفیت اثرگزاری تحریم­ها بر ایران را پیچیده می­کند و مطیع کردن منطقه برای پیروی از تحریم­ها برای تحریم­کنندگان پرهزینه­تر خواهد شد، بلکه موجب افزایش نفوذ منطقه­ای ایران نیز می­گردد. در دیدگاه نوین و برای جهان پیش رو، انرژی از منابع اصلی قدرت ملی خواهد بود که بقاء هر کشور عمیقاً به آن بستگی خواهد داشت. بنابراین در جهت­گیری صنعتی شدن کشور باید صنعت انرژی خصوصاً صنعت برق، شامل انرژی­های نو، صنعت برق هسته­ای و غیره – در کنار صنعت نفت، گاز و پتروشیمی- قرار گیرد.