نقش رفاه معلمان در آیندۀ پیشرفت ایران

نظام­های موجود در دنیا به دنبال فراهم آوردن رفاه برای اعضای جامعۀ خود هستند. نظریه­های رفاه موجود در غرب با نگاه صرفاً مادی به انسان و ارزش­های انسانی، رفاه را به خوشی، لذّت و زندگی مرفه تعبیر می­کنند. امّا در آیین اسلام آن را سعادت و بهروزی تعبیر می­کنند. همچنین امروزه کشورها برای ارتقای تولید و نیز رسیدن به رشد و پیشرفت اقتصادی نیازمند سرمایه­گذاری در نیروی انسانی و ایجاد سرمایه هستند. با توجه به اهمیّت نقش معلمان در ایجاد انبارۀ سرمایۀ انسانی و اجتماعی­ در کشور و سهم عمدۀ سرمایۀ انسانی در انباشت تولید و رشد و پیشرفت اقتصادی، بررسی نقش رفاه معلمان، به عنوان قشری که رفاه جامعه در گرو رفاه آنان است، در تولید ملی ضروری به نظر می­رسد. در متون اسلامی مقام معلم چنان با عظمت است که خداوند عظیم خود را معلم خوانده است و در یک جامعۀ اسلامی معلم مسئول تمام مقدراتی است که برای یک کشور پیش می­آید. طبق نتایج این مطالعه و با توجه به تحریم­های به وجود آمده از طرف غرب، معلمان در تربیت سفیران فرهنگی برای پیشرفت همه­جانبۀ کشور و خنثی کردن تحریم­ها نقش به­سزایی دارند. لذا اگر به تامین رفاه آنان به عنوان مهم­ترین عنصر نظام آموزشی کشور توجه نشود و معلمان برای تامین زندگی خود به شغل­های دوم و حتی سوم روی بیاورند، نتیجاً کیفیت آموزش پایین می­آید و این امر منجر به ضعف انباشت سرمایه انسانی و در نتیجه رشد پایین بهره­وری و تولید سرانه در کشور می­شود. لذا افزایش سطح دانش و مهارت­ مردم، شرط لازم برای افزایش تولید سرانه کشور است و این شرط با تحقق رفاه معلمان در کشور محقق می­شود. لذا داشتن یک زندگی توام با آرامش خاطر برای معلم در جامعه بسیار مهم می­باشد و این مهم بر عهده دولت­ها است که با سیاست­های مفید، کارایی معلم را به حداکثر برسانند و با تامین رفاه او باعث شوند تا تمام فکر و عمل معلم معطوف آموزش و تربیت نسل­های آینده شود که هم منفعت سرمایه­گذاری روی آموزش به حداکثر برسد و هم کشور در مسیر رشد و پیشرفت قرار گیرد و کل جامعه به رفاه برسد. طبق قاعده نفی عسر و حرج در اسلام، تمامی سختی­های غیرمتعارف باید از زندگی معلمان حذف شود و در نتیجه معلمان باید بتوانند با تمام نیروی فکری و جسمی خود کشور را به سمت پیشرفت متوازن و معقول هدایت کنند. در غیر این صورت عدم تامین رفاه قشر معلم باعث ضرر و زیان گسترده به کل جامعه می­گردد و طبق قاعده نفی ضرر در اسلام (لا ضرر و لاضرار فی الاسلام)، این زیان باید جبران و به طور جدی مورد توجه قرار گیرد.