فتح بابی جهت حضور حکمت صدرایی در تدوین الگوهای توسعه

اندیشه­ی طراحی الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت مدتی است که محافلِ دانشگاهی و اتاق­های فکر کشورمان را به خود مشغول داشته است. در این مقاله سعی بر آن است که ضمن مرور الگوهای رایج در فضای مدیریت توسعه، به استعداد حکمت صدرایی و نظریه­ی حرکت جوهری در جهت فراهم­آوری عقبه­ی نظری سودمند (ولو به صورت استعاره­ای) برای تدوین الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت بپردازیم. سپس بر مبنای تفکیک سودمندِ مکتب صدرایی بین جوهر و عَرَض و با عاریت گرفتن نهادها، دانش و تا حدی فناوری (به خصوص دانش ضمنی مستطر در فناوری) از جریان غیر اصلی اقتصاد به مثابه­ی جوهره­ی جوامع تلاش شد تا بصیرت سودمندی پیرامون مسیر توسعه­ی دانشی کشور اسلامی­مان در چند سده­ی اخیر به دست آید. در نهایت مشخص شد که شرط پیشرفت متوازن و اصطلاحاً تکامل، رشد هم جهتِ جوهره و عَرَض می­باشد و سایر انواع رشد صرفاً متمضن توسعه­ی نامتوازن و نه تکامل بر مبنای الگوهای غربی است