نقد و ارزیابی گذشته و امروز مساجد به عنوان مهم ترین نهاد فرهنگی کشور

علی­رغم وجود چندین و چند فرهنگستان و با تحمیل هزینه­های بالا، جامعه اسلامی هنوز قادر به افزایش و ارتقاء فرهنگی مطلوب جامعه نشده است. در واقع یک مجموعه فرهنگی بدون مبنا و هدف نخواهد توانست رشد فرهنگ را سبب شود؛ یا در سمت و سوی همان فرهنگی که هست و یا کمتر از آن پیش خواهد رفت. اساساً جهت تعلیم مفاهیم الهی، پاک­تر و منزه­تر از مسجد بنایی یافت نشود که فرهنگ در جوار آن تهذیب یابد. در حقیقت، مسجد پرمایه­تر وکاراتر از آن است که امروزه به کار گرفته می­شود و در حقیقت مساجد کنونی به پوسته­ای توخالی بدل شده­اند که نیازهای روحانی و ماورایی انسان را جوابگو نیستند و این­گونه است که آدمی را افسردگی و خستگی روحی در چنگال می­گیرد. که اگر مسجد همان حقیقت انسان را به او بنماید و یادآور بزرگ­منشی و جایگاه والای او باشد چه بسیار خواهندگان انسانیت که به سمت این جایگاه فرود آمده تا وامدار آیین روحانی مسجد گردند که تشنگان آیین انسانیت بسیارند و آموزنده و درس جای این آیین اندک. از این رو پیشنهاد طرح، طراحی مساجد به گونه­ی مسجد مدرسه­هاست، همسان گذشته­ی مساجد این سرزمین؛ اما با دید و نگرشی امروزی که جوابگوی روح تشنه و توانای جامعه­ی امروز باشد که حضور و نفوذ دو مجموعه­ی عبادی و علمی فرهنگی در دل یکدیگر در جامعه انسانی ارتقای فرهنگ و تعلّم مکارم والای اخلاق را می­تواند میسر سازد در جهت نزدیک­سازی انسان به حق و حقیقتش.