بررسی ظرفیت های طبیعی زیرساخت های گسترش صنعت گل و گیاهان زینتی (مطالعۀ موردی ایران و کنیا)

اقتصاد هر کشوری به سه بخش کشاورزی، خدمات و صنعت قابل تفکیک است. مطالعات تجربی نشان می­دهد بیش­تر کشورهای توسعه­یافته برای برون­رفت از چالش­های اقتصادی پیش روی از جمله بیکاری و غلبه بر محدودیت های سرمایه ای در مراحل اولیه رشد و توسعه اقتصادی بر بخش کشاورزی تاکید می کردند. بررسی­های انجام شده نشان می­دهد که صنعت پرورش گل به یکی از مهم­ترین صنایع مطرح در دنیا از لحاظ ایجاد اشتغال و کسب درآمد تبدیل شده است و در حال حاضر سالانه بیش از 100 میلیارد دلار انواع گل و گیاهان زینتی در دنیا تولید و مورد داد و ستد قرار می­گیرد .اوضاع بازار گل و گل‌کاری در ایران به‌‌رغم شرایط اقلیمی و آب هوایی مناسب و گذشت بیش از 85 سال از آغاز آن، دچار گرفتاری‌ها و مشکلات عمیقی است. اکنون کنیا در تجارت جهانی گل­ها از صادرکننده­های بزرگ می­باشد و فروش سالانه کنیا در این بخش 5 بیلیون دلار است. این صنعت در اقتصاد کنیا نفوذ زیادی را داراست؛ به گونه­ای که در بین کشورهای در حال توسعه، موفقیت­های کنیا در عرصه صادرات گل قابل مطالعه و بررسی است. نوع روش­های تولید، مدیریت واحدهای تولیدی، جریان صادرات همراه با تجارت جهانی، سیاست­های اقتصادی و تکنیک­ها و ... موجب پیشرفت این صنعت در کشور کنیا شده­اند. زیرساخت­ها می­بایستی در کاهش هزینه­ها و افزایش درآمد کشاورزان و تغذیه مناسب افراد جامعه نقش داشته باشند و موجب بهبود اوضاع کشاورزان شود. به مرور زمان تاکید بر زیرساخت­ها برای توسعه آشکار شده است. زیرا زیرساخت ها در کوتاه­مدت موجب تغییر محسوس در مولفه­های اقتصادی- اجتماعی نمی­شوند بلکه در میان­مدت و بلندمدت انتظار وقوع جهش اقتصادی فراهم می­شود. محدودیت­های زیرساخت بر کشاورزان در کشاورزی متعدد هستند. زیرساخت فیزیکی فقط یک جنبه است. دیگر زیرساخت­ها شامل زیرساخت مالی، زیرساخت تکنولوزیکی، زیرساخت اجتماعی (سلامت، آموزش و پرورش) و زیرساخت­های قانونی و مقرراتی بر توسعه کشاورزی و روستایی موثر هستند.