تاثیر سرمایۀ اجتماعی بر ساختارها و نهادها در مسیر توسعه کشور

یکی از جنبه‌های مهم در توسعۀ پایدار اجتماعی و اقتصادی استفاده از مفهوم سرمایه در وجه اجتماعی آن است. سرمایۀ اجتماعی از ویژگی خودزایی و خودمولدی برخوردار است، به این معنا که با استفادۀ مناسب از آن، زمینه برای تولید و تقویت آن فراهم می‌شود. تحقیق‏ حاضر به بررسی سرمایۀ اجتماعی و ارتباط آن با حکمرانی خوب و موثر بودن نهادها در مسیر توسعۀ کشور پرداخته است. روش مطالعه، توصیفی- تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات نیز کتابخانه‌ای می­باشد. یکی از نتایج این مطالعه این است که علت ناکامی سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌های توسعه به کیفیت پایین و ساختار افزونه­محور نهادها مربوط و این پایین بودن کیفیت نهادها نیز به علت پایین بودن سرمایۀ اجتماعی و حکمرانی ضعیف است. همچنین با استفاده از آمارهای ارائه‌شده توسط نهادهای بین‌المللی به بررسی رتبۀ ایران در زمینه‌های سرمایۀ اجتماعی و حکمرانی خوب پرداخته‌شده و درنهایت این نتیجه به دست آمد که برای رسیدن به توسعه و موفقیت برنامه‌های توسعه در کشور باید به بهبود محیط نهادی و سازمانی، بهبود رابطۀ بین نهادها مخصوصاً دولت و مردم، ثبات ساختاری، پاسخ‌گویی مدنی، شفافیت و قابل‌دسترس بودن اطلاعات مبادرت کرد.