شهر اسلامی- ایرانی؛ طرحی برای شهر آینده

شهر بستر بروز تعاملات و کنش ها و رفتارهای انسان هاست. هدف الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، پیشرفت متعالی انسان و جوامع انسانی است. تحقق این هدف بدون توجه به محیط زندگی وی معنا ندارد. این مقاله در پی ترسیم آیندۀ شهرهای ایران متناسب جامعۀ اسلامی ایرانی است، و مبتنی بر این انگاره به ترسیم چراغ روشنگر راه در دستیابی به شهر مطلوب در فضای امروز پرداخته است. این شهر در سطح جسم؛ ماهیت مکانی- زمانی دارد و تجربه ای است از حیات و هم زیستی انسان ها و نمادها در بستر و کالبدی، طبیعی و اجتماعی که قابل ارزیابی دقیق است. در عرصۀ نفس؛ شهر، مقوله ای مثالی- خیالی است. از منظر روحی، شهر از روح توحید، معنویت آرمانی و کرامت اخلاقی و تجلیّات آنها در نفس و جسم بهره می برد. اوج شکوفایی شهر در وحدت در کثرت و کثرت در وحدتی است که سه عرصۀ جسم، نفس و روح را به یکدیگر پیوند می زند. این پیوند از حاصل ضرب ایمان و عمل صالح بر می خیزد و خود را در غایت حیات طیّبه به بروز و ظهور می-رساند. این شهر در افق چشم انداز آرمان شهری است حکیم، هویت بخش، فرهنگ مدار، زیباسیما، روح نواز، مهرافزا، دانش بنیان، نوآفرین، امن، سالم، مقاوم و معیار در جهان اسلام که تمامی فرآیندهای آن توسط مرکزی به نام توسعۀ حکمت به صورت پویا و تعاملی رصد می شود.