سیاست چندفرهنگ گرایی در دورۀ هخامنشی: همزیستی تنوع فرهنگی و همبستگی سیاسی

ارائه الگویی برای پیشرفت ایران می­بایست مبتنی بر آگاهی تاریخی و فرهنگی ایران باشد، زیرا علی­رغم نیاز به آشنایی با نظریه­های مختلف، نمی­توان الگوی یک جامعه را برای جامعه ای دیگر تجویز کرد. یکی از مسائلی که نقش مهمی در توسعۀ همگون کشور و همچنین اقتدار منطقه­ای ایران خواهد داشت، چگونگی مدیریت تنوع فرهنگی در راستای همبستگی سیاسی می­باشد. در این میان با واکاوی تاریخ سیاسی ایران می­توان چگونگی مدیریت این تنوع فرهنگی در راستای همبستگی سیاسی را در دوره­های مختلف شکوفایی و اقتدار سیاسی ایران جهت تبیین الگوهای بومی پیشرفت مورد توجه قرار داد. در این پژوهش پس از ارائۀ نظریه­های مختلف نشان داده شده که نظام سیاسی هخامنشی به عنوان بزرگترین نظام سیاسی چندفرهنگی در ایران [و جهان] توانسته بود یک همبستگی سیاسی میان فرهنگ­ها و اقوام مختلف پیرامون یک قدرت مرکزی ایجاد نماید. اهمیت سیاست هخامنشی در آنجاست که پیش از آن بیشتر این اقوام و فرهنگ­ها جنگ­های سیاسی و مذهبی طولانی با یکدیگر داشتند. در این پژوهش نشان داده شده که نوعی از سیاست چندفرهنگ­گرایی مبتنی بر احترام به فرهنگ­های گوناگون، و همچنین ایجاد یک نظام دیوانی مبتنی بر عدالت و امنیت که قوانین آن بنا بر سنت­ها و باورهای فرهنگ­های گوناگون نوشته شده بود، راهکار هخامنشی­ها برای ایجاد همبستگی سیاسی میان فرهنگ­ها و اقوام مختلف بوده است. همچنین نشان داده شده که مبنای این سیاست چندفرهنگ­گرایی متفاوت با منطق نظریه­های معاصر غربی، بر اساس جهان­بینی و منطق دینی قرار داشته است.