تحلیل نقش حکمروایی شایسته در توسعۀ پایدار گردشگری موردپژوهی: شهر تهران

گردشگری شهری در فرایند جهانی­شدن از مهم­ترین فعالیت­ها برای کسب درآمد و ایجاد اشتغال است. رشد شتابان گردشگری شهری همراه با اثرات زیست­محیطی و اجتماعی آن، مفهوم تازه­ای در مدیریت به نام توسعۀ پایدار گردشگری مطرح کرده است. نتایج تحقیق نشان داد که برای برنامه­ریزی توسعۀ پایدار گردشگری شهری باید جاذبه­های گردشگری، جامعۀ میزبان، جامعۀ میهمان و نهادها و سازمان­های دخیل را به صورت یکپارچه دید و اثرات متقابل آنها را بررسی کرد و سپس برنامه­ریزی کرد که این امر جز در سایۀ حکمروایی خوب میسر نیست. حکمروایی خوب، بطور کلی، مشارکت برابر تمام ذینفعان در طراحی و تدوین سیاست­ها و عملکرد نهادهایی است که بر ابعاد مختلف امور زندگی مردم اثرگذار هستند. پارامترهای حکمروایی خوب در توسعۀ گردشگری شهری شامل تعامل فرهنگ­های مثبت، ارتباطات سازنده و اجتماعات درگیر، شفافیت و مسئولیت­پذیری، دید راهبردی و رهبری، پذیرش تنوع، تعقیب برابری و دربرگیری، توسعه دادن دانش، یادگیری و تسهیم مهارت می­شود. از طرف دیگر، توسعۀ پایدارگردشگری شهری، به همکاری، سازماندهی، و مشارکت همۀ نهادهای دخیل در مدیریت شهری بستگی دارد. زیرا تعدد و تنوع نهادها و کنشگرانی چون نهادهای دولتی، نهادهای عمومی، ذینفعان، سرمایه­گذاران و مردم بومی که هر کدام اهداف بخشی و خصوصی خود را دنبال می­کنند باعث می­شود که تنها راه توسعۀ گردشگری شهری توسل به سازوکار حکمروایی خوب باشد و تنها در چهارچوب حکمروایی خوب است که می­توان از ظرفیت­های این تنوع و تعدد استفاده کرد. تحقیق حاضر از نوع بنیادی و نظری بوده و روش پژوهش آن نیز توصیفی- تحلیلی است. هدف مقاله ارائۀ چارچوبی برای توسعۀ پایدار گردشگری در پرتو حکمروایی خوب و الزامات آن برای شهر تهران است. از این رو، با توجه به ادبیات جهانی، راهکارهای نیل به گردشگری پایدار شهری در شهر تهران در پرتو حکمروایی خوب بررسی شده است.