نادیده انگاشتن مولفه های بومی، تجربه ای تلخ در کشاورزی سده اخیر کشور

در یک صد سال اخیر و به دنبال توسعۀ ارتباطات، فرهنگ بومی کشاورزی کشور مورد بی­مهری برنامه­ریزان و سیاست­گذاران توسعۀ کشاورزی قرار گرفت. این بی­توجهی که به صورت عمدی با هدف فرهنگ­ستیزی و به دلیل خودباختگی در مقابل رویۀ مشابه و بیگانۀ وارداتی و حقیر شمردن رویکرد بومی و در مواردی هم سهوی به علت بی­اطلاعی و فقدان دانش لازم مسئولان و مجریان نسبت به جوامع محلی و رویه­های مورد استعمال توسط مردم محلی صورت گرفت را می­توان یکی از علل مهم دست نیافتن به نتایج مورد انتظار از اجرای برنامه­های توسعۀ کشاورزی کشور قلمداد کرد. مراد از فرهنگ بومی در این مقاله، دانش فنی و بومی موجود در نزد کشاورزان و روستائیان و عشایر ایران و نیز باورها و حتی نام­های مورد استعمال توسط ایشان به عنوان تجربه­ای چند هزارساله است. نتایج حاصله در این مقاله نشان می­دهد که نادیده انگاشته شدن فرهنگ بومی کشاورزی کشور در حوزه­های مختلف همچون کبوترخانه­ها و بُنِه­ها، نه تنها توسعۀ کشاورزی کشور را به دنبال نداشته است، بلکه عوارض و تبعات ناخواسته و هزینه­های سنگینی را نیز به مملکت تحمیل کرده است. بر این اساس، پیشنهاد مشخص این مقاله که با نگاهی به گذشته ارائه گردیده است، ملحوظ نمودن مولفه­های بومی در برنامه­هایی است که با هدف توسعۀ کشاورزی در کشور طراحی شده و به مورد اجرا گذاشته می­شود.